اول ماه مه دولتی خانه کارگر در تهران تبدیل به مراسم ضد رژیمی شد: درود بر کارگران و زنان و دانشجویان آگاه

به اشتراک گذاشتن
زمان مطالعه: ۴ دقیقه

حقیقت ارگان حزب کمونیست ایران ( م – ل – م ) شماره ۲۲ اردیبهشت ۱۳۸۴

یک گزارش خواندنی از این مراسم:

فراخوان این تظاهرات را خانه کارگر تهران داده بود که همان خانه کارگر اول انقلاب است که حکومت با سرکوب کارگران آنرا در دست خودش گرفت. امسال خیلی سعی کردند شعارها و خواستهای کارگران را منعکس کنند تا مگر دل آنان را بدست آورند. کاملا محسوس بود که در مقابل کارگران در موضع عقب نشینی و دفاعی هستند.  یک تراکت هم مانند کارت پستال داده بودند که عکس رنگی لاله های زرد و قرمز در پس زمینه داشت؛ شعارش روز جهانی کارگر مبارک باد بود که توسط بنفشه های رنگی تزئین شده بود (هنر بازاری و نه کارگری!). پائین صفحه نیز نوشته بودند بساط قراردادهای موقت باید برچیده شود! و امضای علیرضا محجوب دبیر کل خانه کارگر را داشت. در متن دعوت آمده بود:

برادر و خواهر کارگر عضو محترم تشکیلات خانه کارگر:

سلام بر کارگران و درود بر روز بزرگ آنان روز آرمانهای بزرگ، روزی که شکوه و خاطره مبارزان بزرگ کارگری را علیه سرمایه داری در مهد سرمایه داری یعنی آمریکا در خاطره ها زندگی می کند.

گرامی باد یاد و خاطره آنهایی که در این روز ( در اول ماه می سال۱۸۸۶) در شهر شیکاگو برای عدالت جان باختند.

به پاس نکوداشت روز جهانی کارگر با دو هدف ۱- به نشانه اعتراض به بخشنامه دستمزد سال ۸۴.

۲- اعتراض به قراردادهای موقت کار.  در روز۱۱ اردیبهشت، از کیلومتر ۱۲ جاده مخصوص ساعت ۸ صبح راهپیمایی خود را آغاز و در خیابان ارج با قرائت قطعنامه و سپس برای شرکت در افتتاحیه پنجمین کنگره خانه کارگر در سالن ۱۲ هزار نفری مجموعه آزادی ( که در ساعت ۹ و ۳۰ آغاز خواهد شد) گرد هم می آئیم.

بدینترتیب امسال عملا تظاهرات در خارج شهر  و در کنار اتوبان برگزار شد. علت این امر را بسیاری امکان شورش کارگران دانستند و بنوعی جمعبندی از تظاهرات سال پیش بود که در میدان بهارستان برگزار شده بود.

شعار بزرگ جلوی راهپیمائی یک شعار شوونیستی بود: نیروی کار  خارجی اخراج باید گردد بود! یعنی شعاری در حمایت از سیاست نژادپرستانه اخراج کارگران خارجی بخصوص کارگران افغانستانی که برخی پس از بیست سال کار و زحمت و استثمار مضاعف حکم اخراجشان صادر  شده است.

 برخی شعارهای دیگر روی پارچه این بود: ما کارگران گلستان اعتصاب و تحصن خواهیم کرد.  الغای قرارداد موقت کار! ۱۱ اردیبهشت گرامی باد!

اینها شعارهای رسمی خانه کارگر بود اما جمعی از کارگران شعارهای خود را می دادند که توجه خبرنگاران و همینطور اطلاعاتی ها را بخود جلب کرده بود. برخی از شعارها چنین بودند: فلسطین را رها کن فکری به حال ما کن! وزیر بی لیاقت استعفا استعفا!   خواست ما از دولت تحریم انتخابات! خواست ما عدالت تحریم انتخابات!  حکوت عدل علی!! اینهمه بی عدالتی! ما میگیم پول نداریم اینها می گن رای بدهید! 

در بخشی نیز این جمع همراه با سینه زنی شعار می دادند. یعنی معلوم بود عده ای از آنها از کارگران مذهبی طرفدار رژیم بوده اند که الان ناراضی شده اند.

مراسم قرار بود ساعت ده شروع شود، قطعنامه راهپیمائی خوانده بشود و سپس کنگره سراسری خانه کارگر برگزار بشود. سخنران که حکومتی بود ابتدا گفت برای کارگران جهان دست بزنید! که همه سوت و کف زدند و سپس گفت برای سلامتی رهبر! در اینجا اکثریت کارگران هو کردند بطوریکه سخنران عصبانی شد و شروع کرد به تهدید کردن و گفت که یکعده آمده اند اخلال کنند. و درخواست کرد که شان و منزلت کارگران را حفظ کنید و گرنه خدای نخواسته عده ای اراذل و اوباش، شان و منزلت کارگران را خدشه دار خواهند کرد. او دوباره شروع کرد به شعار دادن و گفت: برای اقتدار کارگران! که کف و سوت بلند کارگران بلند شد. گفت، کارگر معلم دانشجو اتحاد! بازهم کف و سوت کارگران بلند شد. بعد گفت: روز رهبری و بیعت با نظام و رهبر است! که بازهم کارگران هو کردند و سوت زدند و حرفهای او را متوقف. و کارگران شعار دادند: پیام ما عدالت، تحریم انتخابات!

خواندن سرود انترناسیونال در مراسم سینما فردوسی 

پس از همهمه زیاد بالاخره سخنران اصلی سخنرانی خود را شروع کرد که بیشتر صحبتهایش بر علیه آنچه سرمایه داری مدرنیته و نئولیبرالیسم می خواند بود. گویا سرمایه داری سنتی عقب مانده ظلم و ستم و استثمار درش نیست. او گفت آنها که مدافع حکومت عدل علی هستند بیایند چهره های کارگران را ببینند که با سیلی سرخ کرده اند. البته واضح است که این حرفها را او برای بدست آوردن دل کارگران می زد او همچنین گفت که اگر این کارها ادامه پیدا کند قطعا کارگران از نظام فاصله خواهند گرفت. انگار که کارگران الان کنار نظام هستند!  بعد سخنران شعار داد که یا حجت ابن الحسن  ریشه ظلم را بکن! کارگران نیز شعار دادند اعتصاب حق مسلم ماست!

بالاخره بعد از همهمه بسیار سخنران شروع کرد به خواندن قطعنامه دهان پر کن:

۱- گرامی داشت یاد کارگران شیکاگو

۲- علت پویایی اسلام توجه به حقوق کارگران بوده؟! لذا شایسته نیست که شاهد کاهش ارزشها باشیم! ما خواهان ارجاع به اندیشه های امام خمینی هستیم!!

۳- تجمع و اعتصاب اولین راه حل نمی باشد اما بعنوان آخرین راه حل ما استفاده خواهیم کرد! ما خواهان قانونمند شدن اعتصابات می باشیم! که این بخش بیشتر بحثهای حزب مشارکت و اعتدال و توسعه است که قصد دارند کارگران را سر بدوانند دنبال قانونی کردن یک حق پایه ای.

۴- حقوق کارگر بایستی پرداخت گردد.

۵-  به کارگاههای زیر پنج نفر که حقوقشان نقض شده توجه شود.

۷- ایجاد صندوق تامین اجتماعی.

۸- انتخابات ریاست جمهوری اگر به سرنوشت سیاسی بی توجه باشند بد است ما کارگران در انتخابات ریاست جمهوری شرکت می کنیم و به هاشمی رفسنجانی رای می دهیم!! در اینجا موج اعتراض و هو کارگران بار دیگر شروع شد بطوریکه صدای سخنران دیگر به گوش نمی رسید. کارگران همچنین بی وقفه شعار می دادند تحریم انتخابات! بیشتر شعارهای رادیکال از جانب کارگران آبادان بود. از اراک و تبریز و ترکمن صحرا نیز کارگران زیادی آمده بودند.

چند تن از کارگران پارچه سیاهی را به سبک پارچه مراسم ختم در دست داشتند که دور سالن می چرخاندند که رویش نوشته بود: بدینوسیله درگذشت ناگهانی حقوق کارگران را در حادثه تصادف با شورای عالی کار را تسلیت و تعالی عمر بیکاران را از خداوند خواستاریم.  کارگران بندر امام – آبادان.

روزنامه شرق ۱۲ اردیبهشت خبر داد که هاشمی رفسنجانی قرار بوده که در کنگره خانه کارگر شرکت کند اما موقعیت را مناسب ندیده! شرق رویش نشد که در این خبر کوتاه به جو شدیدا ضد انتخابات و رفسنجانی حتی اشاره کند. سیمای جمهوری اسلامی نیز با نشان دادن تصاویر کوتاهی از این همایش تلاش نمود تا همه چیز را رو به راه جلوه گر کند.

بدون شک یک تشکل مستقل کارگری می تواند خشم نهفته کارگران را درغالب شورشی بزرگ در شهرهای ایران سر ریز کند.