تشکلات توده ای انقلابی زنان، کارگران، دانشجویان و خانواده های جانباختگان، کنگره های خود را در شهر کاتماندو برگزار کردند
برگرفته از سرویس خبری جهانی برای فتح. ۹ اکتبر ۲۰۰۶
اوضاع انقلابی، گسترش تشکلات توده ای انقلابی نپال را در شهرها امکان پذیر کرده است. این تشکلات در طول جنگ خلق مائوئیستی و تحت رهبری حزب کمونیست مائوئیست نپال شکل گرفتند و تا قبل از خیزش آوریل ۲۰۰۶ در شهرها ساختارهای تشکیلاتی زیرزمینی و فعالیت کاملا مخفی داشتند. بسیاری از اعضای این تشکلات یا کسانی که مظنون به همکاری با این تشکلات توده ای انقلابی بودند، توسط ارتش پادشاهی نپال کشته و یا “ناپدید” شده اند.
در طول ماه اگوست و سپتامبر ۲۰۰۶، این تشکلات که اکنون در شهرها دفاتر علنی دائر کرده اند، هر یک کنگره های خود را برگزار کردند.
کنگره خانواده های جانباختگان به ریاست رفیق دیواکار عضو کمیته دائم حزب کمونیست نپال (مائوئیست) برگزار شد. فرزند این رفیق یکی از اعضای ارتش رهائی بخش خلق بود که در نبردی در منطقه مرکزی نپال جانباخت. ده هزار تن از اعضای خانواده های جانباختگان ده سال جنگ خلق و بسیاری دیگر از سراسر نپال برای شرکت در این کنگره گردهم آمدند.
خانواده های “ناپدید شدگان” و مجروحین جنگ خلق نیز طی چند روز کنگره خود را در کاتماندو برگزار کردند. در این کنگره نیز هزاران نفر شرکت داشتند. بلافاصله ارتش پادشاهی نپال شایعه کرد که مائوئیستها تحت پوشش برگزاری این کنگره ده ها هزار تن از اعضای ارتش رهائی بخش خلق را برای دست زدن به قیام، وارد کاتماندو کرده اند. دولت ارگان های امنیتی اش را بحالت آماده باش در آورد و بسیاری از پست های بازرسی را مجددا برقرار نمود. نیروهای انتظامی به کسانی که برای شرکت در این کنگره تجمع کرده بودند بشدت حمله کرد. اما کنگره کار خود را پیروزمندانه تا به انتها ادامه داد.
اتحادیه کارگری فدراسیون تردیونیون انقلابی نیز با شرکت نزدیک به پنجاه هزار (۵۰۰۰۰) نفر کنگره خود را آغاز کرد. در میان جمع شرکت کنندگان، هیئت نمایندگی تردیونیون های مختلف که پرچم مارکسیسم لنینیسم – مائوئیسم و راه پراچاندا را حمل می کردند، به چشم می خورد. این تردیونیون ها طی سالهای فعالیت خود با هرگونه رفرمیسم و تردیونیسم تنگ نظرانه مقابله کرده و از منافع انقلابی پرولتاریا دفاع کرده اند. این اتحادیه کارگری دارای تاریخ پر افتخار مبارزه علیه ارتجاع و نیز مقابله ایدئولوژیک و سیاسی با خطهای رفرمیستی و رویزیونیستی اتحادیه های کارگری منتسب به حزب کنگره (بزرگترین حزب پارلمانی و دارنده کرسی نخست وزیری در دولت کنونی نپال) و یو.ام.ال (یک حزب پارلمانتاریست که خود را مارکسیست لنینیست می خواند) است. در جریان رشد جنگ خلق، این اتحادیه کارگری مبارزه طبقاتی خود را در شکل خواستهای تردیونیونی و همراهی با مبارزات همه اقشار مردم پیش برده است.
هفدهمین کنگره سراسری اتحادیه سراسری مستقل دانشجوئی نپال (انقلابی) نیز با شرکت ده ها هزار تن دانشجو از سراسر نپال با موفقیت برگزار شد. چندین میهمان از اروپا و آمریکای لاتین نیز شرکت داشتند که در همبستگی با انقلاب نپال سخنرانی کردند.
تشکیل کنگره اتحادیه سراسری زنان نپال (انقلابی) موفقیت بزرگی بود. در این کنگره رفیق پراچاندا برای ده ها هزار شرکت کننده سخنرانی کرد. این سازمان زنان نقش بسیار مهمی در انقلاب نپال داراست. بیش از ۴۰ درصد از فعالین سیاسی انقلابی و اعضای ارتش رهائی بخش خلق، زن هستند. طبق خط سیاسی حزب کمونیست نپال(مائوئیست) شرکت زنان در تمام عرصه های زندگی اجتماعی باید به ۵۰ درصد برسد.
علاوه بر این سه سازمان توده ای، سازمان روشنفکران انقلابی و سازمان هنرمندان انقلابی که هر دو نقش قابل ملاحظه ای در مبارزات ضد فئودالی و سرمایه داری و امپریالیستی نپال داشته اند، کنگره های خود را برگزار نمودند.