نشریه آتش شماره ۷۵

بجنــگ تا بجنـــگیم

گزارش فعالین نشریه آتش از تظاهرات و تجمعات جنبش فرودستان در تهران

روز اول ۱۱/۱۰/۱۳۹۶

تهران: تقاطع خیابان جمالزاده و انقلاب عده‌ای ازجوانان که صورت‌های خود را پوشانده‌اند شروع به سردادن شعارمرگ بر دیکتاتورکردن و از مردم می‌خواهند به آن‌ها بپیوندند. دراین میان به نظرم می‌رسد شعاری را که شب قبل رفقا در دانشگاه… دادند، مطرح کنم «آخوند سرمایه‌دار پول مارو پس بیار». شعار به‌سرعت پخش می‌شود. مردم با تعجب به جمع جوانان خیره شده‌اند، تعدادی دست می‌زنند، تعدادی کم کم به جمع می‌پیوندند. جوانان با چپ کردن سطل‌های زباله سعی در مسدود کردن خیابان دارند. به‌سمت میدان انقلاب حرکت می‌کنم. هرچه به‌سمت دانشگاه نزدیک‌تر می‌شوم بر تعداد نیروهای انتظامی امنیتی افزوده می‌شود. دانشجویان جلوی سردر دانشگاه تجمع کرداه‌ند و شروع به شعار دادن می‌کنند: «مرگ بر دیکتاتور. اصلاح‌طلب ، اصولگرا دیگه تمومه ماجرا. مرگ بر اصلاح‌طلب چه درحصر چه درقصر. مرگ بر دولت سرمایه‌دار». به‌سمت چهارراه ولیعصر که می‌روم دسته‌های یگان ویژه به مردم یورش می‌برند و با باتوم سعی در متفرق کردن مردم دارند. مردم در ورودی مترو جمع شده‌اند و شروع به شعار دادن کرده‌اند. «آخوند خدایی می‌کند مردم گدایی می‌کنند».  چهارراه کالج و خیابان انقلاب به‌سمت میدان فردوسی صحنه جنگ تمام‌عیاری بین مردم و نیروی سرکوبگر یگان ویژه می‌شود تعدادی را دستگیر می‌کنند.

روز دوم :۱۲/۱۰/۱۳۹۶

تهران: بلوار کشاورز و میدان ولیعصر

به‌همراه دوستی به‌طرف میدان ولیعصر به‌راه افتادیم. تعداد زیادی نیروی ضد شورش و یگان ویژه میدان را محاصر کرده‌اند. در میان راه، تعداد زیادی از مردم را می‌بینی که مشخص است برای تظاهرات امده‌اند. هیجان عجیبی بین مردم است. مردم به هم لبخند می‌زنند. عده‌ای در حال راه رفتن بحث می‌کنند. جلوی دانشگاه امیرکبیر تعداد زیادی ماشین نیروی انتظامی و ماشین‌های اطلاعات پارک کرده‌اند. لباس‌شخصی‌ها مردم را با دقت زیر نظر دارند. تعدادی را نگه می‌دارند و تفتیش می‌کنند. به چهارراه ولیعصر که می‌رسیم گارد و لباس‌شخصی‌ها هجوم می‌اورند. مردم را با گاز فلفل و باتوم می‌زنند. عده‌ای را دستگیر می‌کنند. مردم شروع به شعار دادن می‌کنند.«مرگ بر دیکتاتور، مرگ بر خامنه‌ای». هر کسی به سمتی می‌دود باز تعدادی فریاد می‌زنند «نترسید نترسید، ما همه با هم هستیم» مردم به‌یک‌باره می‌ایستاند. به‌سمت خیابان انقلاب می‌رویم سرتاسر خیابان تا میدان انقلاب را انواع و اقسام نیروهای امنیتی اطلاعات، یگان ویژه، نیروهای سپاه ثارالله پوشانده‌اند. اما مردم همچنان شعار می‌دهند. باز هم هجوم می‌اورند. مردم با نیروهای سرکوبگر درگیر می‌شوند. باز هم گاز اشک‌آور، اسپری فلفل و باتوم است که بر سر مردم فرود می‌آید ولی مردم انگار دیگر ترسی ندارند .

روز سوم ۱۳/۱۰/۱۳۹۶

تهران: خیابان کارگر، تقاطع خیابان انقلاب

امروز تعداد نیروهای امنیتی اطلاعاتی بسیار زیادتر از روزهای قبل است. برخوردهای بیشتر و خشن‌تری با مردم می‌کنند. تعداد زیادی نیروی گارد ویژه اطراف دانشگاه تهران را محاصر کرده‌اند. تمام کوچه‌های منتهی به دانشگاه را نیروهای یگان و لباس‌شخصی‌ها محاصر کرده‌اند. داخل دانشگاه و جلوی سردر دانشگاه، دانشجوهای بسیجی تجمع کرده‌اند و شعار مرگ بر ضد ولایت فقیه و شعارهای در حمایت از حکومت سرمی‌دهند. ولی کمی پایین‌تر، جلوی درب دانشکده هنر، دانشجویان چپ جمع شده‌اند و شعار می‌دهند: «دانشجویان بیدارن با کارگران همراهند. مرگ بر دولت سرمایه‌دار. نان مسکن آزادی». به‌سمت چهار راه ولیعصر می‌روم. تعداد زیادی از مردم جلوی پارک دانشجو تجمع کرده‌اند و شروع به شعاردادن می‌کنند: مرگ بر خامنه‌ای. مرگ بر دیکتاتور. باز هم هجوم گاز اشک‌آور است و حمله نیروهای بسیجی و لباس‌شخصی. تعداد زیادی را دستگیر می‌کنند. مردم با پرتاب سنگ از خود دفاع می‌کنند ولی از هر طرف، نیروهای امنیتی حمله‌ور می‌شوند. در طی مسیر به‌سمت میدان انقلاب، در طول خیابان همه جا درگیری بین مردم و نیروهای سرکوبگر در جریان است. به میدان می‌رسیم. میدان انقلاب صحنه غریبی دارد. سیل ماشین‌های آبپاش، ماشین‌های زرهی و ماشین‌های سیاه گارد نوپو یگان ویژه پاسداران. بیشتر شبیه به صحنه فیلم‌های جنگی است. مقداری پیاده تا خیابان اسکندری می‌رویم. در راه، نرسیده به متروی انقلاب مردم تجمع کرده‌اند. گارد سعی دارد مردم را با تهدید متفرق کنند. در میان هیاهو، صدای رسای دو دختر بلند می‌شود: «به توچه کثافت. تو چکاره‌ای؟ مگه خیابون مال پدرته؟ بلند نمی‌شم خودت گمشو عوضی. غلط می‌کنی دستت به من بخوره». نیروهای گارد خشکشان زده است. انتظار چنان برخورد قاطعی را نداشتند. مردم  دور سربازان گارد حلقه می‌زنند: «ولش کن به شما چه بی‌شرف‌ها؟ مگه مردم اسیرن؟ خودتون گم شین». سرهنگی که فرمانده دسته اوباش نیروی انتظامی است، می‌گوید مردم را ول کنید.

 روز چهارم ۱۴/۱۰/۱۳۹۶

تهران: خیابان حافظ، تقاطع خیابان انقلاب

امروز هم مثل دیروز خیلی شلوغ است. تعداد زیادی از مردم جمع شده‌اند. چهارراه کالج و میدان فردوسی را به‌صورت کامل محاصره کرده‌اند و قدم به قدم نیروی گارد و لباس‌شخصی ایستاده‌اند. حتی به‌اندازه روشن کردن یک سیگارهم به مردم اجازه ایستادن نمی‌دهند. تمام ورودی‌های ایستگاه مترو چهارراه ولیعصر را بسته‌اند. حتی ورودی زیرگذر چهارراه را بسته‌اند. ترافیک سنگینی به‌وجود آمده است. مردم مرتب بوق می‌زنند و این ماموران که کلافه شدند مردم را به‌سمت خیابان‌های فرعی سوق می‌دهند. جوانی می‌گوید می‌خواهند خیابان انقلاب را خلوت کنند تا دانشگاه را سرکوب کنند. از کوچه پس‌کوچه‌ها خود را به خیابان قدس می‌رسانم. دانشگاه و خیابان منتهی به دانشگاه شدیدا کنترل می‌شود. دانشجویان درب دانشگاه را شکسته‌اند و می‌خواهند به خیابان بیایند. گارد و لباس‌شخصی‌ها می‌خواهند به هر طریقی مانع شوند. داخل دانشگاه گاز اشک‌آور پرتاب کرده‌اند. دانشجویان هم با سنگ پاسخ می‌دهند. تعدادی از ماموران زخمی می‌شوند گارد به داخل دانشگاه یورش می‌برد و سه دانشجو را از میان دانشجویان با زور می‌رباید. دانشجویان فریاد می‌زنند: «حکومت زور نمی‌خوایم، پلیس مزدور نمی‌خوایم. مرگ بر روحانی مرگ بر جمهوری اسلامی». سوار بی‌آرتی می‌شویم. مردم در حال صحبت درمورد مسائل پیش‌آمده هستند. جوانی با گوشی همراه خود از بیرون و نیروها عکس می‌گیرد. از بیرون اتوبوس دو نفر به اتوبوس نزدیک می‌شوند و با مشت محکم به درب بسته اتوبوس می‌کوبند: «توغلط می‌کنی عکس می‌گیری پیاده شو» عده‌ای شروع به بد و بیراه گفتن به آن‌ها می‌کنند. مرد مسنی می‌گوید:«۴۰ سال است که هر صدای مخالفی را خفه کردن» جوانی که درحال فیلم‌برداری بود می‌گوید: «این‌بار دیگه نمی‌تونن مردم رو خفه کنن. این‌بار کارشون تمومه. مردم دیگه نه خاتمی می‌خوان نه موسوی نه احمدی‌نژاد. مردم دیگه حکومت اسلامی نمی‌خوان. این‌ها باید برن.» دختری می‌گوید: «این کثافت‌ها باید به دست مردم سرنگون بشن. من و دوستم از اول تمام تظاهرات‌ها بودیم. امروز هم با باتوم زدن توی سینه‌ام وگرفتنمون» دوستش می‌گوید: «کلی سرو صدا کردیم سرشون و جیغ زدیم ولمون کردن. این‌ها از زن‌ها می‌ترسن. تا دختری رو می‌گیرن اگه سرو صدا کنه از ترس این‌که مردم جمع بشن ولش می‌کنن. مردم، نترسید همه باید باهم باشیم، باید متحد باشیم و با هم شعار بدیم مرگ بر خامنه‌ای. ما دوباره داریم می‌ریم چهارراه ولیعصر تا باز هم شعار بدیم بسه هر چه‌قدر ساکت موندیم…»

ادامه ۱۴/۱۰/۱۳۹۶

تهران: جلوی زندان اوین

امشب به همراه تعدادی از دوستان به مقابل زندان اوین رفتیم. بسیار شلوغ بود و اکثراً خانواده‌های دستگیرشدگان جمع شده بودند. در ابتدای ورودمان تعدادی از خانوادها به پیشواز آمدند. در میان چهره‌های مهربان خانواده‌ها، چهره مادری بیشتر از همه نظرم را جلب می‌کند. مادری با چهره‌ای ساده و صمیمی. حال و احوال می‌کنیم و از حال رفقا سراغ می‌گیریم. می‌گوید: «هیچ خبری از بچه‌ها نمی‌دن و چند نفر از خانواده‌ها را هم فراخوانده‌اند و تهدید به بازداشت کردن» همین‌طور که مشغول پرس و جو هستیم از گوشه سمت راست جایی که خانواده‌ها تجمع کردن صدای ترانه‌ای آشنا به گوش می‌رسد. صدای کمانچه و شعر لری دایه دایه وقت جنگه، وقت دوستی با تفنگه. تعدادی از دراویش گنابادی هستند و تعدادی از رفقا که به مناسبت تولد دانشجوی زندانی محمد شریفی‌مقدم کیکی تدارک دیده‌اند و با موسیقی در حال برگزاری مراسم هستند. جمعیت بیشتر می‌شوند. دوستی شمعی با عدد ۲۶ را روشن می‌کند. چهره مادری که ابتدا دیده بودم مادر محمد بود. ساده و مصمم، مثل پسرش. محمد امشب پشت دیوارهای بلند اوین ۲۶ ساله شد.

روز پنجم: ۱۵/۱۰/۱۳۹۶

تهران: میدان فردوسی

از ظهر تا بعد از ظهر بیرون هستم اما خبری نیست. ساعت یازده شب است، دوستی زنگ می‌زند، گوشی را که برمی‌دارم اولین چیزی که به گوش می‌رسد صدای شعارمرگ بر دیکتاتور است. رفیقی خبر از شلوغی خیابان جمهوری و تقاطع انقلاب می‌دهد. خودم را به میدان جمهوری می‌رسانم. جمعیت بسیار زیادی جمع شده‌اند و یک‌صدا در حال شعاردادن هستند: «مرگ بر خامنه‌ای، مرگ بر دیکتاتور، اقا خدایی می‌کنه ،مردم گدایی می‌کنه» به‌میان مردم می‌روم و با همراهی تعدادی جوان شروع به دادن شعارمی‌کنم: «مرگ بر دولت سرمایه‌دار. حکومت ضد زن نمی‌خوایم نمی‌خوایم. نه شاه می‌خوایم نه رهبر نه بد می‌خوایم نه بدتر». مردم هم تکرار می‌کنند. تعدادی از مردم شعار «نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران» سر می‌دهند. سریع به فکرم می‌رسد شعار «هم غزه هم تهران، سرکوب زحمت‌کشان» را بگوییم. جمعیت یک‌صدا فریاد می‌زنند وتکرار می‌کنند. نیم ساعت شعارمی‌دهیم. بعد سروکله نیروهای بسیجی و انتظامی پیدا می‌شود. سریع شروع به پرتاب گاز می‌کنند و چند نفری بازداشت می‌شوند. مردم برای آزادی دیگران به‌سمت نیروهای گارد هجوم می‌اورند. درگیری شدت می‌گیرد. امشب نشان داد که جنبش مردم نخوابیده و حالا مردم حتی شب هم در خیابان می‌مانند .

روزششم: ۱۷/۱۰/۱۳۹۶

تهران: میدان ولیعصر

امروز از صبح باز نیروهای سرکوب را افزایش داده‌اند. دور میدان ولیعصر هم دوباره ماشین آبپاش و گارد گذاشتنه‌اند. لباس‌شخصی‌ها، مردم مخصوصا جوان‌ها را زیر نظر دارند. اطراف دانشگاه هم باز محاصره شده. میدان فردوسی سوار ماشین می‌شوم. در تاکسی جوانی شروع به صحبت می‌کند و از وضعیت اقتصادی شاکی است. می‌گوید وضع کارحسابی به هم ریخته است. راننده می‌گوید: «خدا ازشون نگذره همه رو بدبخت کردن من باید از صبح تا شب بدوم آخرش هم همیشه باید دستم خالی باشه»  میگویم: «خدا کجا بود؟» آقایی که بغل‌دست من نشسته می‌پرسه: «یعنی می‌گی خدا نیست؟ این‌ها همه رو از دین هم زده کردن» بهش می‌گم: «نه دوست عزیز، اتفاقا این‌ها با همین دین مردم رو بدبخت کردن ولی این نیست که دین رو وسیله کرده باشن چون دین در ذاتش دقیقا همین چیزیه که جمهوری اسلامی می‌گه و این‌ها برداشت غلطی از دین ندارن و رفتار حاکمیت درست خود دینه و تا زمانی ‌که مذهب تو جامعه هست وضع مردم همینه. باید این سیستم پوسیده رو سرنگون کرد» راننده می‌گوید: «ما یک‌بار انقلاب کردیم نتیجه‌اش این شد. به نظرت این بار درست می‌شه؟» می‌گویم: «اگه بدونیم چی می‌خوایم، درست می‌شه» جوان دانشجو اضافه می‌کند: «ما جوان‌ها می‌دونیم چی می‌خوایم، ما آزادی می‌خوایم، کار می‌خوایم، آسایش می‌خوایم ولی دیگه دین و خرافات نمی‌خوایم»…

ساعت ۱۰ شب اخبار رو دنبال می‌کنم. خیابان آزادی شلوغ شده. سریع راه می‌افتم. نزدیک دانشگاه شریف تعدادی از مردم و جوان‌ها جمع شده‌اند و شعار می‌دهند: «می‌میریم، می‌میریم ایران رو پس می‌گیریم. نان صلح آزادی. مرگ بر دیکتاتور»  ولی خیلی سریع پراکنده می‌شوند. به‌سمت خیابان انقلاب حرکت می‌کنم شاید انقلاب خبری باشد. ساعت حدود ۱۰:۳۰ تقاطع توحید ازدحام جمعیت نظرم را جلب می‌کند. تعداد زیادی زن و مرد جوان تجمع را شروع کرده‌اند. شعارمی‌دهند: «زندانی سیاسی آزاد باید گردد. دانشجوی زندانی آزاد باید گردد. هم سوریه هم تهران، ستم به زحمت‌کشان. حکومت زور نمی‌خوایم، پلیس مزدور نمی‌خوایم. حجاب اجباری نمی‌خوایم نمیخوایم» جمعیت بسیار زیادی به‌سمت نواب به‌راه می‌افتد. مردم شعار می‌دهند: «مرگ بر خامنه‌ای. آزادی حق مسلم ما است» حدود یک ساعت مردم در نبود نیروی سرکوبگر راهپیمای می‌کنند و با پیدا شدن نیروهای گارد ویژه و بسیجی‌ها مردم شروع می‌کنند به سر دادن شعار «بسیجی برو گمشو» بسیج به مردم یورش می‌اورد چند نفری را به‌شدت می‌زند. تعدادی بازداشت می‌شوند. جنگ و گریز در خیابان‌های منتهی به توحید و آزادی جریان دارد. ساعت حدود ۱ شب در راه بازگشت دو دختر جوان را می‌بینم که کاغذهایی را که روی آن با ماژیک چیزی نوشته به درو دیوار می‌چسبانند. جلو می‌روم، می‌ترسند. خودم رو معرفی می‌کنم و می‌گویم اگر کمک می‌خواهند حاضرم همراهی‌شان کنم. روی کاغذها نوشته شده: «سرمایه‌داران اسلامی ثروت‌های جامعه را تاراج می‌کنند و کارگران روز‌به‌روز فقیرتر می‌شوند باید کاری کرد. هروز اخبار اعلام می‌کند اغتشاش‌گران اموال عمومی را تخریب می‌کنند ولی تاراج سرمایه‌های ملی و حق کارگران اموال عمومی نیست. اموال عمومی چیست؟ دیگر بس است چهل سال ظلم حاکمان حکومت سرمایه‌داری اسلامی، زنده باد انقلاب کارگران وزحمتکشان»

به یاد فعالیت رفقای خودمان می‌افتم که در همین‌مدت نزدیک به هزار نسخه از بیانیه تحلیلی حزب کمونیست ایران (مارکسیست لنینیست مائوئیست) درباره خیزش اخیر را تکثیر و به‌صورت شب‌نامه در مناطق و شهرهای مختلف پخش کرده‌اند.

 لبخندی می‌زنم وبه‌طرف خانه می‌روم. در تمام این مدت شاهد تصاویر بسیاری بوده‌ام. از همبستگی و شجاعت مردم در برخورد با سرکوبگران و این‌که چگونه در فاصله کوتاهی بخشی از مردم از زیر نفوذ جناح‌های حاکمیت خارج شده‌اند. یکی از تفاوت‌های عمده خیزش ۹۶ با اعتراضات ۸۸  در این بود که خیزش اخیر به واقع انقلاب و جنبش پابرهنگان و گرسنگان است و چه قدرت عظیمی در دل توده‌های زحمتکش و کارگران خسته از حاکمیت سرمایه‌داری اسلامی ایران نهفته و چگونه با شعله‌ای کوچک، آتشفشان خشم مردم شعله‌ور شده و شهر به شهر پیش می‌رود. دیدیم که باز هم هرجا درگیری و فریادی بر سر بیداد بود، زنان در خط مقدم تمام نبردها حضور داشتند و با شجاعت مثال زدنی، خواست آزادی و برابری  را فریاد زده‌اند.

زند باد جنبش فرودستان!

سرنگون باد حکومت جهل و خرافه  سرمایه‌داری اسلام‌گرایان!

پیش به‌سوی جمهوری سوسیالیستی نوین!

دی ۱۳۹۶