نشریه «آتش» شماره ۱۵۱- خرداد ماه ۱۴۰۳

باب آواکیان در مورد درس های دهه ۱۹۶۰ و نیاز به یک انقلاب واقعی[۱]

نقد باب آواکیان از نظرات مارک رود برای شرایط امروز اهمیت حیاتی دارد، به خصوص در رابطه با اوضاع کنونی در آمریکا که در نتیجه بلند شدن یک حرکت دانشجویی علیه نسل کشی آمریکا/اسراییل در غزه، مسالۀ بزرگ «راه حل چیست» و با سیستم سرمایه داری امپریالیستی چه باید کرد، به طرز قدرتمندی در صحنۀ سیاسی جلوه گر شده است. مارک رود از اعضای «دانشجویان برای جامعه دموکرات» و بعدها عضو شاخه منشعب از این تشکیلات دانشجویی به نام «گروه زیرزمینیِ وِدِر» بود که خط مشی مبارزه از طریق دست زدن به یک رشته عملیات چریکی پراکنده را در پیش گرفت. او از رادیکال های دهۀ شصت است. او مانند بسیاری از رادیکال های سابق «از سرمای بیرون به درون سیستم» خزید و به اصطلاح به صفوف «عقلا» پیوست. به عنوان کسی که درگیر در خیزش رادیکال دهه ۱۹۶۰ بود، مدعی است که درس ها و اصول مهمی را برای مبارزه علیه ستم و بی عدالتی فرموله کرده است. اما جوهر این اصول و خط وی آن است که باید به اصلاح سیستم اکتفا کرد و به دنبال انقلاب نرفت. در نقد زیر، باب آواکیان علاوه بر روشن کردن جوهر رفرمیستیِ «درس ها و اصول» مارک رود، بر درس های واقعی دهۀ شصت پرتو می افکند. در زیر گزیده ای از این نقد را می خوانید. تمام مقاله را می توانید تحت عنوان «باب آواکیان به مارک رود پاسخ می دهد: گزینۀ ما ابراز خشم کودکانه علیه سیستم یا سازش با آن نیست»[۲] در سایت حزب بخوانید: cpimlm.org

مارک رود، در اواخر دهه ۱۹۶۰ (و در اوایل دهه ۱۹۷۰) بخشی از «گروه زیرزمینیِ وِدِر»[۳] بود. این گروه بخشی از سازمان دانشجویی دانشجویان برای جامعه دموکراتیک (SDS)  بودند که در اواخر دهه ۱۹۶۰، در اوج خیزش رادیکال آن زمان تبدیل به یک سازمان چندهزار نفره شده بود و در آن مقطع احساسات انقلابی میلیون ها جوان را نمایندگی می کرد. وقتی آگاهی عمومی به این حد رسید که مسائلی مانند ستم بر سیاهان و کشتار جمعی ایالات متحده آمریکا در ویتنام به ماهیتِ خودِ سیستم گره خورده است، اس.دی.اس با این چالش مواجه شد که چگونه می توان یک نوع تغییر انقلابی به وجود آورد. در رابطه با این سوال افکار مختلفی در مورد معنی تغییر انقلابی و راه تحقق آن وجود داشت و این منجر به تقسیم اس.دی.اس به گرایش های مختلف شد که هر یک نسبت به این مسالۀ بسیار اساسی دارای رویکردهای متفاوت بودند. در واقع «گروه زیرزمینی وِدِر» بیان خشم جوانان تحصیل کرده ای بود که صبر خود را نسبت به ایدۀ پیشبرد کار سیاسی با هدف جلب توده های مردم به موضع انقلابی از دست داده بودند و در نهایت عملیات «ترورِ برانگیزاننده» را جایگزین جنبش توده ای انقلابی کردند. رود، در یکی از مشاهدات صادقانه تر و روشن بینانه تر خود گفته است، هولناکیِ جنایاتِ این سیستم، در خود آمریکا و ویتنام، بزرگتر از آن است که افراد «گروه زیرزمینی ودر» می توانستند به طور عقلایی به آن برخورد کنند. به این ترتیب، جهتگیری و اعمالی را در پیش گرفتند که از یک رویکرد جدی و علمی به انقلاب و از بسیاری جهات به طور فزاینده ای از واقعیت، جدا شد. من به عنوان کسی که بخشی از جنبش انقلابی گسترده آن زمان بودم، وقتی با این نوع پس رفتِ سیاسی و ایدئولوژیک کسانی که به حق از جنایات سیستم خشمگین بودند مواجه می شدم با آن ها مبارزه می کردم. در هر حال، وقتی به آن فکر می کنم معنای خط های اولیه شعر بسیار قدرتمند آلن گینزبرگ Howl  به ذهنم می آید: من دیدم که (در یک لحظه) برخی از بهترین های نسل من را جنون نابود کرد.

متاسفانه «بهبود» یافتن کسانی مانند رود از آن جنون، منتهی شد به افتادن در نوع دیگری از «دیوانگی» سیاسی و ایدئولوژیک. یعنی این تفکر که گویا می توان کل سیستم را دست نخورده و در قدرت باقی گذاشت و با جنایت های گستردۀ آن از طریق جنبش اصلاح طلبانه مقابله کرد. آن چه از مواضع «گروه زیرزمینی ودر» باید نقد کرد، کنار گذاشتن و دور شدن از پروسۀ ایجاد جنبش میلیون ها نفر با هدف انجام انقلاب واقعی برای سرنگونی این نظام جنایتکار است. آن چه نباید نقد کرد نفرت عمیق آنها از کلیت این سیستم و عزم شان در پایان دادن به جنایت های بی انتهای آن بود و این چیزی است که به واقع نیازمند پیشبرد یک انقلاب واقعی توسط میلیون ها نفر از توده های مردم است.

…

رفرم یا انقلاب

رود یک دو گانۀ قلابی برقرار می کند: انگار انتخاب بین این است که یک گروه کوچک جدا از توده ها دست به خشونت بزند یا اینکه میلیون ها نفر از طریق عمل غیر خشونت آمیز به اصلاحاتی در سیستم دست یابند. پس مبارزه حقیقتا انقلابی میلیون ها نفر نه فقط برای کسب امتیازاتی از نظام موجود بلکه با هدف سرنگون کردن کلیت آن و آفریدن نظامی بسیار بهتر، چه می شود؟ بی تردید مبارزات غیر خشونت آمیز توده ای که هدفش کمتر از انقلاب است اما در ضدیت با ستم ها و جنایت های سیستم است نیز جای مسلمی داشته و مسلما نقش مثبتی دارد. … اما محدود کردن مبارزه به مبارزۀ مسالمت آمیز در تمام شرایط و به مثابه یک اصل مطلق و ضدیت با مبارزه انقلابی که با ظهور شرایط ممکن برای آن، توسط میلیون ها نفر برای سرنگونی این سیستم پیش برده خواهد شد … حداقل به طور عینی به معنای همراهی و قبول این سیستم و نهادهای خشونت بار آن (به ویژه نیروهای مسلح و پلیس آن ) است که حاکمیت آن را در این جا و سراسر جهان از طریق جنایت های عظیم و هولناک تحمیل می کند. نیات رود هرچه باشد در واقعیت این است کاری که می کند. ….

 بدون چشم پوشیدن بر اشکالات جدی که در جهت گیری و عملکرد گروه «زیرزمینی وِدِر» وجود داشت، باید دانست که نفرت آنها از ماهیت جنایتکارانه و قساوت های این سیستم بود که آنها را به سمت آن جنون راند. …

پایه ها و نیروهای انقلاب

رود از جهت گیری خودش و دیگر اعضای گروه «زیرزمینی وِدِر» در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل ۱۹۷۰ صحبت می کند و می گوید، چشم انداز آنها «چسبیدن به هذیان انقلاب قهرآمیز قریب الوقوع» بود. علاوه بر مسائل دیگر، در این جا رود کماکان دوگانه های قلابی خود را ادامه می دهد. او به اصطلاح به «نقد» فرضیۀ غلط این گروه می پردازد که فکر می کردند گروهی کوچک با دست زدن به عملیات قهرآمیز جدا از توده ها که به طور عینی خلاف مبارزه توده ای مردم است، می تواند ماشۀ انقلاب را بچکاند. اما این «نقد» را تعمیم داده و یک حکم دروغین را که مسلما ضررش کمتر نیست جلو می گذارد و می گوید، یک انقلاب واقعی نه تنها غیرممکن بلکه نامطلوب است. در واقعیت، این سوال که آیا یک انقلاب واقعی در این کشور در اوج خیزش توده ایِ اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ می توانست ممکن شود یا خیر، یک سوال جدی و پیچیده است و امری نیست که مثل رود به آن غیر مسئولانه برخورد کنیم و با یک جملۀ ساده لوحانه و با عصبانیت آن را «هذیان انقلاب قهرآمیز قریب الوقوع» بخوانیم.

یک انقلاب واقعی نیازمند دو فاکتور حیاتی است: یک اوضاع انقلابی و یک مردم انقلابی در شمار میلیونی. و این دو فاکتور ارتباط درونی نزدیک با یکدیگر دارند. اوضاع انقلابی صرفا دربر گیرندۀ نوعی بحران عام در جامعه نیست بلکه وضعیتی است که سیستم و قدرت حاکمۀ آن در بحران عمیق و حاد باشد و میلیون ها نفر از مردم  حاضر نباشند به روال پیشین بر آن ها حکومت شود و مایل و مصمم هستند که هرنوع فداکاری بکنند تا این سیستم را سرنگون کرده و جامعه و حکومتی نوین را متولد کنند. یک مولفه و علامت کلیدیِ بحران انقلابی این است که بخش های بزرگی از جامعه، واقعیت جنایتکارانۀ خشونت اِعمال شده برای تحمیل این سیستم را ببینند و آن را غیرقابل قبول و نامشروع بدانند. فاکتور حیاتیِ دیگر این است که دعواهای میان نیروهای طبقۀ حاکم واقعا عمیق و تشدید یابنده باشد و توده های مردم به این دعواها نه با افتادن به دنبال این یا آن جناح از حاکمان ستمگر بلکه با استفاده از این وضع برای ساختن نیروهای انقلاب پاسخ دهند.[۴] در اوج خیزش رادیکال در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ عناصر مسلمی از فاکتورهای ضروری برای انقلاب کردن وجود داشت: یک بحران واقعی و عمق یابندۀ سیاسی در طبقه حاکمه موجود بود و توده هایی با ذهنیت انقلابی حضور داشتند. این حقیقتی غیرقابل انکار است که:

«از ۱۹۶۸ تا چند سال شمار بزرگی از مردم این کشور از جمله میلیون ها نفر متشکل از جوانِ طبقۀ میانه و همچنین توده های فقیر و مردم تحت ستم به حق از این سیستم منزجر بودند و آرزوی جهانی بنیادا متفاوت و بهتر را داشتند و این به آنها انگیزه می داد و چنین گرایشی حتا به درون نیروهای مسلح خود سیستم نیز نفوذ کرده بود. البته با وجود آنکه اکثریت مردم دارای احساسات انقلابیِ برحق بودند اما این احساسات بر پایه های عمیق و منسجم علمی استوار نبود.»[۵]

اما اوضاع هنوز تا حد یک بحران انقلابی فراگیر تکامل نیافته بود و به گونه ای هم پیش نرفت که چنین وضعی به وجود آید. نیروهای انقلابی در آن زمان آگاهی و اتحادی حول یک جهت گیری استراتژیک که می توانست احساسات انقلابی گسترده را منسجم کرده و تبدیل به یک نیروی سازمان یافته کند و قادر باشد دست به یک جنگ انقلابی واقعی زده و نیروهای نظامی سرکوب گر سیستم سرمایه داری امپریالیستی حاکم را مغلوب و منهزم کند، نداشتند.

«شکست واقعی در آن زمان این بود که هنوز یک پیشاهنگ انقلابی بر اساس و روش علمی و دارای جهت گیری، استراتژی و برنامه ای نبود که به احساسات انقلابی توده ای بیان سازمان یافته داده و یک تلاش واقعی در انجام انقلابی واقعی را رهبری کند.»[۶]

خیزش رادیکال دهه ۱۹۶۰ در این کشور به نوبۀ خودش بخشی از موج وسیع تر مبارزه و تغییر در سراسر جهان بود و به درجات زیادی از مبارزاتی الهام می گرفت که در اقصی نقاط جهان سوم در آمریکای لاتین، آفریقا و خاورمیانه و آسیا برای سرنگونی یوغ ستم استعماری پیش می رفت – و فراتر از آن از وجود یک دولت سوسیالیستی انقلابی در چین و جنبش توده ای انقلابی در آن جا به نام «انقلاب فرهنگی پرولتری» الهام و انگیزه می گرفت. در  جنبش انقلاب فرهنگی چین صدها میلیون نفر درگیر در مبارزه علیه گرایشِ احیای سرمایه داری و مخالفت با آن و تداوم و عمق بخشیدن به انقلاب سوسیالیستی و حمایت از مبارزات انقلابی در سراسر جهان بودند. اما همانطور که قبلا و از جمله در آثار اخیر (یکی به نام گشایشها[۷] و  اثر دیگر تحت عنوان  امید برای بشریت بر اساسی علمی) تحلیل کرده ام آن خیزش نه تنها توسط نیروهای قدرتمندی سرکوب شد بلکه به محدودیت های خودش هم رسید و در نتیجه افت کرد و این افت فقط در یک کشور نبود بلکه یک پدیدۀ جهانی بود. از آن زمان تا کنون تغییرات عمیقی در جهان رخ داده است که بسیاری از آنها تغییرات منفی بوده اند: سرمایه داری در چین احیاء شد؛ در اتحاد شوروی که در دهۀ ۱۹۵۰ سرمایه داری احیاء شده بود اما طبقه حاکمه تا مدتی خود را به عنوان پایگاه سوسیالیسم معرفی می کرد، این فریبکاری بالاخره هنگامی که شوروی فروپاشید کنار گذاشته شد و به برآمدِ علنی سرمایه داری در شوروی سابق و اروپای شرقی منتهی شد؛ و نیروهایی که مبارزات رهایی بخش را در جهان سوم رهبری می کردند شکست خوردند یا اینکه تبدیل به نیروهای بورژوایی حاکم شدند که دست در دست و اساسا به عنوان پیوست های سرمایۀ جهانی و نظام امپریالیستی عمل کرده اند. در این کشور و در چارچوب اوضاع تغییر یافتۀ جهانی، در چند دهۀ گذشته شاهد فضای سیاسی و فرهنگی خفقان آوری بوده ایم که اکثریت نیروهای خواهان تغییر اجتماعی خود را اسیر محدوده های نظام ستم و استثمار حاکم و نظام انتخاباتی آن که ما به درستی اسمش را «منجلاب نظام انتخاباتی بورژوایی» گذاشته ایم کرده اند. این وضعیت در واقع حاصل ترکیب چند عامل بوده است: ترکیبی از سرکوب، گسترش دادن قشری از طبقۀ میانه در میان ستمدیدگان و افزایش انگل وارگیِ این سیستم که منبع اش مافوق استثمار میلیاردها انسان به ویژه در جهان سوم است. کلیت این وضعیت همراه بوده است با هجمۀ ایدئولوژیک بی وقفه توسط نیروهای حاکم در این نظام و بلندگوهای رسانه ای و همدستان روشنفکر آنها: هجمه ای علیه کمونیسم و در واقع هجمه ای علیه تمام جوانب مثبت خیزش رادیکال دهۀ ۱۹۶۰؛ هجمه ای که مارک رود هم خدمات فروتنانه اش را به آن می کند.

اما واقعیت این است که با همه این تغییرات، اساس و نیاز به یک انقلاب کمونیستی که به طور علمی رهبری شود، از بین نرفته و کم نشده است. بلکه هرچه برجسته تر شده و تبدیل به یک ضرورت عاجل گشته است. همه ما که در بطن قیام بزرگ دهۀ ۱۹۶۰ شکل گرفتیم، از هدف تغییر بنیادین جامعه و ایجاد جهانی بدون استثمار و ستم و خشونت گسترده ای که این ستم و استثمار را تحمیل می کند، دست نکشیده ایم و از اعتقاد به انقلاب کمونیستی به عنوان وسیلۀ ضروری و ممکن برای دست یافتن به این هدف، برنگشته ایم. من روزگار اخیر را به درستی «دهه های وحشتناک» خطاب کرده ام. در طول این «دهه های وحشتناک» برخی از ما در تلاش برای دست یافتن به آن انقلاب در شرایط واقعا سخت پایداری کرده ایم و درک علمی خود را در مورد این که این انقلاب را چگونه باید و می توان پیش برد عمیق تر کرده ایم. به ویژه از طریق کاری که من در طول این دهه ها انجام داده ام، اکنون یک کمونیسم نوین وجود دارد. کمونیسم نوین تداوم تئوری کمونیستی است که قبل از این تکامل یافته بود اما همچنین یک جهش کیفی فراتر از آن است و از بعضی جهات مهم، گسستی از آن است. کمونیسم نوین، کمونیسم را بر بنیادی که به شکل پیوسته تری بنیادی علمی دارد، قرار داده است و برای یک انقلاب واقعی و جامعه بنیادا نوین در راه کسب رهایی واقعی، استراتژی و رهبریت فراهم کرده است.[۸]

در طول خیزش دهه ۱۹۶۰، کسانی که به لزوم ایجاد تغییرات اساسی اطمینان پیدا کردند، برای دست یافتن به آن تغییر «مانند دهقانانی که به جنگ می روند» عمل کردند، یعنی هر سلاحی را که دم دستشان بود برداشتند. (عبارت فوق را از لنین وام گرفته ام که رهبر انقلاب ۱۹۱۷ در روسیه بود و همچنین خدمات ارزشمندی به تکامل تئوری کمونیستی کرد). این در مورد گروه «ودر» به معنای واقعی کلمه مصداق داشت. اما در مورد برخی دیگر از ما نیز به صورت استعاری واقعیت داشت. به این معنا که تئوری موجود جنبش کمونیستی در آن زمان را برداشتیم. تئوری موجود جنبش کمونیستی به درستی ما را به این درک رساند که یک انقلاب باید دربرگیرندۀ مبارزۀ سازمان یافتۀ میلیون ها تن از توده های مردم باشد و نمی تواند کار گروه کوچکی که از آن توده ها جداست باشد. اما همچنین باعث اتخاذ مفهومی شد که داشت غلط و منسوخ می شد. یعنی این مفهوم که ضمن عطف توجه جدی و تلاش در مبارزه علیه ستم بر مردم سیاه و دیگر ملیت های اقلیت و ستم بر زنان و توجه به دیگر معضلات اجتماعی مهم، اما نیروی عمدۀ انقلاب نه فقط طبقه کارگر به طور کلی بلکه مشخص تر کارگران صنایع بزرگ هستند. یعنی، همان قشری که به ویژه در این کشور، با بهره مند شدن از غنائم انگلی سلطه امپریالیستی و به ویژه مافوق استثمار در جهان سوم، به میزان قابل توجهی «بورژوا-زده» شده بود. (در حقیقت، برخی از کارگران جوان تر در این شرایط به کار انقلابی ما به طور مثبت پاسخ می دادند که البته این فعالیت ها آلوده بود به درک های غلط از پروسه انقلابی و مسلما با گرایش های اکونومیستی و تلاش برای ساختن جنبشی برای انقلاب سوسیالیستی با محوریت مطالبات فوری تر اقتصادی این کارگران و گسترش جنبش بر آن اساس رقم می خورد و محدود می شد. اما پاسخ مثبت آن کارگران جوان در واقع بیشتر مربوط به این بود که آنها تحت تاثیر فرهنگ رادیکال جوانان آن زمان بودند و نه رویکرد ترکیب کردن اکونومیسم با فراخوان های عام به انقلاب).

همانطور که در اینجا تأکید شد، طی ده ها سال که از آن زمان گذشته، در این کشور و در کل جهان تغییرات عمده ای رخ داده است – و یکی از مهمترین جوانب تکامل کمونیسم نوین تداوم به کاربست تحلیل علمی در مورد مسائل تعیین کنندۀ پایه های انقلاب، استراتژی انقلاب و نیروهای انقلاب بوده است. اینها مسائلی هستند که در آثاری مانند کتاب کمونیسم نوین و گشایش ها به آنها پرداخته و تاکید کرده ام که نیروهای ستون فقراتیِ انقلاب عمدتاً از میان ده ها میلیونی که در این سیستم تحت ستم وحشیانه و سرکوب بیرحمانه قرار دارند (خصوصاً آنها که در بطن شهرهای فقیرنشین متمرکز شده اند و دیگران) خواهند آمد. اما در همان حال تاکید کرده ام که این انقلاب باید اتحاد گسترده ای از نیروهای متنوع اجتماعی را دربر بگیرد. به ویژه جوانان و دانشجویان اما همچنین دیگران در میان اقشار متوسط. و این اتحاد باید توسط هسته مستحکم مشتمل بر هزاران نفری هدایت شود که کاملا بر علم کمونیسم و تکامل بیشتر این علم در کمونیسم نوین تکیه دارند. من همچنان با استفاده از روش علمی و رویکرد علمی در حال کلنجار رفتن با معضلات انقلاب در این کشور، اما اساسی تر از آن با معضلات کل این مبارزه برای دست یابی به کمونیسم در سراسر جهان هستم.

در مورد پایۀ انقلاب، کمونیسم نوین بر این درک مهم تاکید می کند و این موضوعی است که در «چرا نیاز به یک انقلاب واقعی داریم و چگونه می توانیم یک انقلاب واقعی کنیم» به طور فشرده بیان شده است: پایۀ انقلاب در افکاری که توده های مردم در هر مقطع دارند، نیست. بلکه در روابط و تضادهای اساسی سیستمی نهفته است. این روابط و تضادها هستند که رنج های عظیم را تولید می کنند اما در چارچوب این سیستم غیرقابل حل می باشند. (همچنین نقل شده در مقالۀ «امید برای بشریت بر پایه ای علمی: گسست کردن از فردگرایی، انگل وارگی و شوونیسم آمریکایی»)

سخنرانی «چرا نیاز به یک انقلاب واقعی داریم و چگونه می توانم یک انقلاب واقعی کنیم» بر این سوال های مهم تکیه می کند:

چرا سیاهان، لاتین ها و بومیان آمریکایی در معرض نسل کشی، حبس توده ای، خشونت پلیس و قتل قرار گرفته اند؟ چرا تحقیر و انسان زدایی پدرسالارانه و انقیاد زنان و ستمگری به خاطر جنسیت و رفتار جنسی را همه جا می بینیم؟ چرا جنگ های امپراتوری، ارتش های اشغالگر و جنایت علیه بشریت همه جا هست؟ چرا مهاجرین را شیطان و مجرم می خوانند و اخراج می کنند و مرزها نظامی شده اند؟ چرا محیط زیست سیارۀ ما در حال نابودی است؟

این «چرا»ها را «پنج توقف» می نامیم و در واقع تضادهای عمیق و شاخص این سیستم هستند، تضادهای عمیقی هستند که رنج و نابودی تولید میکنند و باید اعتراض و مقاومت قدرتمندی را علیه شان با عزم و ارادۀ متوقف کردنشان سامان داد، اما باید دانست که فقط با نابود کردن خود این سیستم می توان آنها را پایان داد.

چرا همراه با اینها ما در جهانی زندگی می کنیم که بخش های بزرگی از بشریت در فقر مطلق به سر می برند، ۲.۳ میلیارد نفر حتا مستراح ها و آبریزگاه های ابتدایی ندارند و شمار عظیمی از آن ها از بیماری های درمان پذیر رنج می برند و هر ساله میلیون ها کودک از این بیماری ها و گرسنگی می میرند و ۱۵۰ میلیون کودک وادار به کاری با بیرحمانه ترین شرایط استثمار می شوند و کل اقتصاد مبتنی بر شبکه ای کارگاه های عرقریزان، استخدام شمار زیادی از زنان که به طور مستمر در معرض آزار جنسی و تجاوز قرار دارند و در جهانی هستیم که ۶۵ میلیون پناهنده در نتیجه جنگ، فقر، آزار سیاسی و اثرات گرمایش اقلیمی از جا کنده شده اند؟

چرا بشریت در چنین شرایطی است؟

به این سوال جوابی داده می شود که دارای شالودۀ علمی است.

این وضعیت علتی اساسی دارد و آنهم ماهیت نظام سرمایه داری-امپریالیسم است که در آن زندگی می کنیم. سیستم به علت ماهیتش به طور مستمر دهشت می آفریند. در نتیجه، اساساً دو انتخاب در مقابل ما قرار دارد: یا با همۀ این ها زندگی می کنیم و نسل های آینده را — اگر آینده ای داشته باشند– محکوم به همین و حتا بدتر می کنیم  یا دست به انقلاب می زنیم!

آیا مارک رود یا هر کس دیگر، می تواند ثابت کند که پایان دادن به ستم های فشرده شده در «۵ توقف» و شرایط خوفناکِ توده های مردم تحت سیستم سرمایه داری-امپریالیسم از طریق اصلاحاتی در چارچوب سیستم و بدون سرنگونی انقلابیِ آن قابل حصول است؟ خیر! در واقع، استدلالی است حاکی از این که حداکثر می توان امید استمرار همین وضع و در نهایت تخفیف مختصرِ شرایط را داشت. در حالی که رهایی بشریت از این وضعیت و امکان آینده ای بنیادا متفاوت و بسیار بهتر عمیقا و اضطراری تر از همیشه ضروری است و دست یافتن به آن نیازمند یک انقلاب واقعی و گذر کردن از این سیستم و دست یافتن به کمونیسم در سراسر جهان است. دست یابی به این هدف بسیار مشکل بوده و نیازمند مبارزه ای مملو از فداکاری های عظیم و سخت از جانب میلیون ها و در نهایت میلیاردها انسان خواهد بود و هیچ آدم جدی ای که خود را متکی بر روش و رویکرد علمی کمونیسم نوین کرده است آن را انکار نمی کند. تحلیل علمی ما را به نتیجۀ مسلم می رساند که هرچند حصول چنین هدفی سخت است اما ممکن نیز هست (مسلما نمی توان گفت غیرقابل اجتناب است اما می توان گفت که ممکن است). کسانی که حاضر نیستند جهان را همینطور که هست بپذیرند و سلطۀ سیستم سرمایه داری- امپریالیسم و تمام رنج های غیر ضروری که بر توده های بشریت تحمیل می کند و اکنون تهدیدی برای اصل موجودیت نوع بشر شده است را قبول کنند، باید خود را متعهد به خدمت به چنین انقلابی کنند.

وحدتی اساسی میان موضع کودکانه و اساسا تروریستیِ سابق امثال مارک رود در آن مقطع با سازش کنونی اش با سیستم و موضع رفرمیستی امروزش وجود دارد. چیزی که این دو «قطب سیاسی» به ظاهر متخالف را متحد می کند موضع مشترکشان در رابطه با یک انقلاب واقعی است؛ انقلابی که توسط مبارزه میلیون ها نفری که در سرنگونی سیستم ستمگرانۀ حاکم و متولد کردن سیستمی بسیار بهتر مصمم هستند، پیش برده خواهد شد. اگر از منظر اپیستمولوژی (رویکرد در درک واقعیت) به مساله نگاه کنیم، در زیربنای هر دو قطب، رویکرد و روش غیر علمی یا اساسا ضد علمی قرار دارد. این اپیستمولوژی ضد علمی شاخص هر دو جهت گیری مورد بحث است: هم جهت گیری جریانی مانند «گروه زیرزمینی وِدِر» و هم رفرمیسمی که شمار بسیار زیادی، از جمله مارک رود به مغاکش سقوط کردند.

[۱] https://revcom.us/en/a/639/bob-avakian-responds-to-mark-rudd-en.html

[۲] ‌Bob Avakian Responds to Mark Rudd, ON THE LESSONS OF THE 1960s AND THE NEED FOR AN ACTUAL REVOLUTION

[۳] Weather Underground

این اسم را از آواز باب دیلان گرفته بودند که «لازم نیست هواشناس باشی که بدانی باد از کدام سو می وزد»Subterranean Homesick Blues

[۴] شاخص های یک اوضاع انقلابی از نوشته آواکیان تحت عنوان «چگونه می توان پیروز شد، چگونه واقعا می توان انقلاب کرد» بیانیه ای از حزب کمونیست انقلابی آمریکا که همچنین در کتاب «چرا نیاز به یک انقلاب واقعی داریم و چگونه می توانیم واقعا انقلاب کنیم» نقل شده است. در بخش کتابخانه وبسایت حزب کمونیست ایران (م ل م) به فارسی در دسترس است.cpimlm.org

[۵] آواکیان. «چرا نیاز به یک انقلاب واقعی داریم و چگونه واقعا می توانیم انقلاب کنیم». به فارسی در سایت cpimlm.org

[۶]  آواکیان. چرا نیاز به یک انقلاب واقعی داریم و چگونه می توانیم …

[۷] آواکیان. گشایش ها: گشایش تاریخی توسط مارکس و گشایش بیشتر با باب آواکیان

[۸] استراتژی انقلاب در سند «چرا نیاز به یک انقلاب واقعی داریم و …» بحث شده و الگوی یک جامعه بنیادا متفاوت در «قانون اساسی جمهوری سوسیالیستی نوین در آمریکای شمالی» به قلم باب آواکیان ارایه شده است.