سران آدمکش جمهوری اسلامی باید محاکمه شوند و نه کارگران سقز!
حقیقت ارگان حزب کمونیست ایران ( م ل م ) شماره ۱۷ شهریور ۱۳۸۳
در ۱۲ اردیبهشت کارگران سقز جسورانه استبداد جمهوری اسلامی را به هیچ گرفتند و دست به برگزاری مراسم اول ماه مه، روز جهانی کارگر، زدند. این اقدام بجا و برحق کارگران سقز با یورش وحشیانه نیروهای سرکوبگر جمهوری اسلامی و چاقوکشانش مواجه شد. در این یورش عده زیادی از کارگران دستگیر شدند. هر چند رژیم تحت فشار همبستگی کارگران و توده های مردم کردستان و فعالیت عناصر و سازمان های چپ خارج از کشور و حمایت برخی از سازمان های کارگری بین المللی مجبور به عقب نشینی شد و کارگران را با وثیقه های سنگین آزاد کرد اما چند تن از این کارگران را متهم به همکاری با سازمان کومله کرده و قصد دارد روز ۲ شهریور ۱۳۸۳ آنان را به این اتهام محاکمه کند. این اقدام رژیم از سر استیصال بوده و هدفش ایجاد جو ترس و ارعاب در میان کارگران و مردم کردستان است. اینان می خواهند با چنگ و دندان نشان دادن قافیه را نبازند اما مثل روز روشن است که رژیم جمهوری اسلامی در سراسر کشور بشدت منفور بوده و در انفراد بین المللی بسر می برد؛ بنابراین بدون شک با در پیش گرفتن سیاست اتحاد و مبارزه این حرکت رژیم نیز درهم شکسته خواهد شد و پیروزی بدست خواهد آمد. ما از همه کارگران و مردم آزادیخواه، تشکلات زنان، دانشجوئی و هنرمندان متعهد می خواهیم که خواهان آزادی بی قید و شرط کارگران مبارز سقز شوند. ما از همه فعالین خارج کشور و هواداران حزب می خواهیم که در کارزارهای حمایت از کارگران سقز شرکت کرده و به درهم شکستن این توطئه یاری رسانند.
قریب به ۳ ماه پیش از یورش به مراسم کارگران سقز، در ۴ بهمن ۱۳۸۲، نیروهای سرکوبگر رژیم از زمین و هوا کارگران متحصن معدن ذوب مس “نیروک” در روستای خاتون آباد را که با خواست اشتغال دائم تحصن کرده بودند به گلوله بستند و عده ای از کارگران را کشته و شمار زیادی را زخمی و دستگیر کردند. در واقع رژیم جمهوری اسلامی از طریق این رشته حملات سبعانه، به کارگران یادآوری می کند که در چارچوب این رژیم حتا خواستهای صنفی و برگزاری مراسم مسالمت آمیز کارگری یک امر سیاسی تلقی می شود و هیچ یک از حقوق دموکراتیک و صنفی کارگران برای رژیم قابل تحمل و احترام نیست. وقایع فوق بر این حقیقت تاکید می گذارند که حتا گرفتن حقوق صنفی و سیاسی اولیه کارگران در گرو مبارزه سیاسی برای سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی است.
این رژیم حتا ایجاد سندیکاها و اتحادیه های کارگری را که سازمان هائی صرفا صنفی و برای چانه زدن بر سر حقوق صنفی اند و دارای خصلت و برنامه انقلابی و براندازی نظام سرمایه داری نیستند تحمل نمی کند و هر حرکتی برای ایجاد تشکلات و تجمع های کارگری مستقل از ارگان ها و نهادهای ساخت دست رژیم را جرم تلقی می کند. این است ماهیت کریه و مطلقا ارتجاعی و غیر قابل اصلاح رژیم جمهوری اسلامی ایران. برای پوشاندن این ماهیت کریه، رژیم دست به ایجاد انواع و اقسام تشکلات جعلی و اختراع سخنگویان به اصطلاح ” مردمی” می زند. مثلا، برای مهار نارضایتی و خشم دانشجویان برای آنان “سازمان های دانشجوئی” می سازد؛ برای مهار خشم زنان برای آنان “فمینیستهای اسلامی” تولید می کند و برای کارگران، “خانه کارگر” برپا می کند. این کارها برای آن است که مبارزات مردم را مسخ و منحرف کنند و نگذارند که تبدیل به سیلابی برای سرنگونی تمامیت رژیم شوند. بهمین جهت کارگران مبارز علیه “خانه کارگر” و هرگونه تشکل ساخت دست و تحت کنترل رژیم مبارزه می کنند و حاضر به عضویت در آنها نیستند و با تمام قوا برای افشا و طرد آنها می کوشند.
علاوه بر این، کارگران کمونیست در عین حال که برای حقوق صنفی کارگران مبارزه می کنند از این حقیقت غفلت نمی کنند که نه مبارزه برای حقوق صنفی بلکه مبارزه سیاسی انقلابی علیه حکومت، مرکز ثقل مبارزه طبقاتی طبقه کارگر است. طبقه کارگر باید پرچمدار مبارزه سیاسی برای سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی شود. بخصوص امروز که گسل عمیقی در صفوف ارتجاع ایجاد شده و کشتی شکنجه گران دیروزی و “اصلاح طلبان” دوم خردادی امروزی به گل نشسته است و حنای خرافه مسالمت جوئی دیگر رنگی ندارد، شرایط بیش از همیشه چنین وظیفه ای را از طبقه کارگر طلب می کند. کارگران سقز بخاطر برگزاری مراسم اول ماه مه محاکمه می شوند. ما به آنها درود می فرستیم و به افتخار مبارزه این رفقا جمله ای را از اعلامیه کارگران شیکاگو که برای تظاهرات اول ماه مه ۱۸۸۶ صادر شده بود ( و روز اول ماه مه به افتخار آن مبارزه، به روز جهانی کارگر تبدیل شده است) نقل می کنیم. این اعلامیه خطاب به کارگران می گوید: “اگر ما هر چه زودتر خود را برای انقلابی خونین آماده نکنیم، جز فقر و بردگی برای فرزندانمان برجای نخواهیم گذاشت.”
مرگ بر جمهوری اسلامی ایران!
کارگر، کارگر، زنده به کار توایم!
حزب کمونیست ایران (مارکسیست لنینیست مائوئیست)
۲۹ مرداد 1383