اول ماه مه تهران – استادیوم شیرودی (امجدیه)

زمان مطالعه: ۲ دقیقه

مرگ بر این بندگی، اینهمه شرمندگی

اعتصاب، تشکل حق مسلم ماست

سرمایه دار حیا کن، کارگر را رها کن

مرگ بر حامی سرمایه دار

وزیر بی کفایت استعفا، استعفا

کارگر می میمرد، ذلت نمی پذیرد

محمود صالحی آزاد باید گردد

کارگر زندانی آزاد باید گردد

معلم، معلم حمایتت می کنیم

قرارداد موقت ملغی باید گردد

اینها شعارهای هزاران کارگر جان به لب رسیده است که با روحیه ای تعرضی و خشمگین در خیابان طنین افکن می شود. بروی پرچم و پلاکاردها این شعارها نقش بسته است:

گرامی باد اول ماه مه روز جهانی کارگر

کارگران جهان متحد شوید

سرمایه دار حاکم شد، محرومان محروم تر شدند.

نان – مسکن – آزادی

مراسم اول ماه مه امسال در ورزشگاه شیرودی و با حضور نمایندگان خانه کارگر که نهادی ضد کارگر و وابسته به جناح رفسنجانی است و با سخنرانی بیروح نمایندگان آن  آغاز شد. دیری نگذشت که مراسم به خیابان کشانده شد. جمعیت انبوهی که در خیابان و پیاده رو ها گرد آمده بودند شروع به راهپیمائی به سمت میدان ۷ تیر کردند. جمعیت خشمگین بود. جوان و پیر با فریاد و گاه مشت های گره کرده شعار میدادند. تعداد قابل توجهی دانشجویان دختر و پسر در صف کارگران حضور داشتند. مقامات خانه کارگر با استفاده از بلندگو تلاش می کردند کارگران را به درون اتوبوس ها بکشانند و جلوی راهپیمایی رزمنده اول ماه مه را بگیرند. نیروهای انتظامی و گردان های ویژه ضد شورش هراسان در پی متفرق کردن جمعیت بودند. آنها با موتور سیکلت، یا بصورت دسته های بزرگ و کوچک به کارگران حمله کرده و باتوم و ضرب و شتم سعی در پراکنده کردن جمعیت و دستگیری افراد نشان کرده در بین تظاهر کنندگان داشتند. در چند مورد کارگران به نیروهای سرکوبگر حمله برده و آنان را با سوت و هو به بیرون از صف تظاهرات پرتاب کردند. هنگام حمله نیروهای رژیم، هزاران نفر یکصدا و با شور فراوان فریاد میزدند: “مرگ بر حامی سرمایه دار”. وقتی این شعار تکرار می شد، نگرانی و وحشت و تردید در چهره نیروهای سرکوب موج می زد. این کشمکش میان کارگران و نیروهای رژیم چندین بار تکرار شد. کارگران از روحیه بالا و پرشوری برخوردار بودند. مردمی که در میدان بزرگ ۷ تیر و اطراف مشغول تردد بودند با هیجان از اینکه تظاهرات روز کارگر است و پلیس به کارگران حمله کرده با هم صحبت میکردند. خیلی از آنان مدتها بود که چنین تظاهرات رزمنده ای را در خیابانهای پایتخت ندیده بودند. تظاهراتی که در مقابل ضربات باتوم و ضرب و شتم نیروی انتظامی پا پس نمی کشید و راه هجوم آنها برای از صف بیرون کشیدن و دستگیری کارگران معترض را متحدانه سد می کرد. این تظاهرات بعد یکساعت و نیم با حملات شدید نیروهای رژیم به پایان رسید.

ما به کارگران، دانشجویان، زنان و معلمین مبارز شرکت کننده در این مراسم درود می فرستیم.

به امید آنکه درسهای این دستاورد مبارزاتی در میان همه کارگران ایران فراگیر شود.

حزب کمونیست ایران (مارکسیست ـ لنینیست ـ مائوئیست)

دوم ماه مه ۱۳۸۶