نپال: افق انتظارات مردم گسترده تر می شود

زمان مطالعه: ۴ دقیقه

سرویس خبری جهانی برای فتح. ۱۴ آوریل.

انتخابات مجلس موسسان نپال در ۱۰ آوریل برگزار شد. این اولین انتخابات پس از ۹ سال است. نتایج نهائی انتخابات هنوز روشن نیست اما نتایج اولیه نشان می دهد که حزب کمونیست نپال (مائوئیست) دست بالا را داشته و به احتمال قوی در  مجلس موسسان صاحب اکثریت آراء خواهد بود. مردم نقاط مختلف از پیروزی حزب مائوئیست خوشحالند و امیدوارند این پیروزی راه را برای ساختن یک “نپال نوین” باز کند و مردم را از فقر و ستم برهاند. در این انتخابات، مردم دست رد به سینه احزاب سیاسی اصلی طبقات حاکمه نپال زدند. احزاب طبقات حاکمه نپال از جمله عبارتند از حزب کنگره که در راس حکومت هائی قرار داشت که ارتش را به سرکوب سبعانه جنگ خلق روانه کرد و حزب کمونیست نپال(یو ام ال) که علیرغم اسمش سالها پیش به کمونیسم پشت کرد و در جنگ علیه انقلاب شرکت کرد. طرفداران علنی سلطنت نیز رای زیادی نیاورده اند.

نقش مجلس موسسان آن است که پروسه ای را برای تدوین قانون اساسی جدید برای ایجاد یک جمهوری را آغاز کند. انتظار می رود این پروسه یک تا دو سال به طول انجامد.

این انتخابات، یک انتخابات عادی نیست. حزب کمونیست نپال (مائوئیست) از سال ۱۹۹۶ تا سال ۲۰۰۶ جنگ خلق را  پیش می برد که  مرکز اصلی اش در مناطق روستائی و هدفش به انجام رساندن یک انقلاب دموکراتیک نوین و رها کردن کشور از یوغ امپریالیسم، فئودالیسم و سرمایه داری بوروکرات، بود. دو سال پیش جنبش توده ای بزرگی شهرهای کشور را در نوردید و شاه گیاندرا را که بشدت مورد تنفر مردم است مجبور به عقب نشینی و دست کشیدن از قدرت مطلقه و استقرار مجدد پارلمان کرد. در این پارلمان، سهم مهمی به حزب کمونیست نپال (مائوئیست) داده شد.

ناظران بین المللی که از کشورهای مختلف به نپال سرازیر شده اند (از آن جمله جیمی کارتر رئیس جمهوری سابق آمریکا و یان مارتین، رئیس سازمان ملل در نپال) بشدت به تحسین و تمجید از روند انتخاباتی پرداختند و از اینکه “صلح آمیز” بود ابراز خوشحالی بسیار کردند. اولین عکس العمل ها به انتخابات از سوی “مجامع بین المللی” این بود که آن را بعنوان پایان قطعی جنگ خلق تحسین کردند. عکس العمل آنان نسبت به پیروزی انتخاباتی حزب کمونیست مائوئیست هنوز روشن نیست.

 در واقع، در دوره قبل از انتخابات و در روز انتخابات عده قابل توجهی کشته شدند که تقریبا در همه موارد قربانیان از مائوئیستها بودند. خشم انگیزترین اتفاق در منطقه ای بنام دانگ در غرب نپال رخ داد که پلیس هفت تن از هواداران مائوئیستها را کشته و ۲۵ تن دیگر را زخمی کرد.

سوالی که اکنون در اذهان نقش بسته این است که پس از انتخابات چه خواهد شد.  توافق های ماقبل از انتخابات مبنی بر آنست که یک حکومت ائتلافی متشکل از سه حزب کمونیست مائوئیست، حزب کنگره و حزب یو ام ال تشکیل شود. حزب کمونیست مائوئیست که تا پیش از این صاحب نقشی فرعی در حکومت بود، به احتمال قوی پس از انتخابات مجلس موسسان نقش اصلی را در حکومت خواهد داشت. 

یک حکومت جدید تشکیل خواهد شد اما مسئله اساسی این نیست که کدام احزاب در حکومت خواهند بود بلکه این است که ماهیت قدرت دولتی چه خواهد بود. همانطور که در مقاله قبلی سرویس خبری جهانی برای فتح (11 فوریه ۲۰۰۸) گفته شد، سوال پایه ای این است که پس از دهسال جنگ خلق ماهیت رژیمی که در سطح سراسری تثبیت می شود، چیست؟ دولت کهن برای حفظ منافع طبقات استثمارگر می جنگید و نپال را وابسته و تابع امپریالیسم خارجی و هند می کرد.  دولتی که از درون مجلس موسسان به ظهور رسد، قدرت کدام طبقه خواهد بود؟ این دولت با ارتش نپال و نیروهای انتظامی که کاری جز شکار انقلابیون و تجاوز و وحشت آفرینی برای توده های مردم ندارند، چه خواهد کرد؟ بر ارتش رهائی بخش خلق که عشق و احترام دهقانان فقیر، یعنی اکثریت اهالی کشور را  برانگیخته است، چه خواهد رفت؟  آیا نپال پایگاهی برای انقلاب جهانی خواهد شد یا اینکه کماکان در شبکه تار عنکبوتی سلطه امپریالیستی و خارجی خواهد ماند؟

شک نیست که شاه رفتنی است اما آیا دولتی که از درون مجلس موسسان به ظهور برسد از روابط فئودالی که شاه نماینده اش بود، رها خواهد بود؟ در دوران جنگ خلق در هر آنجا که ارتش رهائی بخش خلق قدرت داشت، ضربات محکمی بر نظام کاستی و دهشت آفرینی آن علیه به اصطلاح اقوام “نجس” و دیگر روابط ارتجاعی مانند مزدوج کردن کودکان، کتک زدن زنان و دیگر اعمال زن ستیزانه، زد. آیا پروسه مجلس موسسان خواهد توانست این تغییرات را  نهادینه کرده و در سراسر کشور بسط دهد؟

انقلاب در مناطق روستائی نظام جدیدی را بوجود آورد که شامل “دادگاه های خلق” بود. این دادگاه ها تقویت کننده نظم انقلابی و قدرت سیاسی نوین بودند. آیا این نهادها جائی در رژیم نوین خواهند داشت؟ سیستم قضائی و بوروکراسی دولتی که خادم دولت کهن بودند چه خواهد شد؟

شک نیست که نیروهای قدرتمندی چون قدرت های امپریالیستی، طبقات حاکمه هند و همچنین استثمارگران نپال، هر کاری بتوانند انجام خواهند داد تا نگذارند یک انقلاب واقعی در نپال بوقوع بپیوندد.

در دوران دهسال جنگ خلق، حزب کمونیست نپال (مائوئیست) فراخوان “زمین به کشتگر” و نابودی کامل نظام ارتجاعی را داد: نظامی که شاه در راس آن نشسته و کارگران و دهقانان را استثمار و محکوم به فقر می کرد؛ انواع ستم های قرون وسطائی را بر زنان تحمیل می کرد؛ اقلیت های ملی و کاست ها را سرکوب می کرد. توده ها در نپال خواهان تغییرات انقلابی هستند و همین امر یکی از دلایل عمده پیروزی حزب کمونیست نپال (مائوئیست) در این انتخابات است. اشتیاق سوزان برای ایجاد یک “نپال نوین” را بوضوع می توان در چهره های پر تحرک هزاران جوان و پیر که شادمانه به خیابان ها سرازیر شده اند دید. با استعفای تحقیر آمیز کسانی که سالها چهره های شناخته شده دولت کهن بودند، انتظارات مردم نیز سر به آسمان سائیده است.

مهمترین سوال این است که جمهوری نوین نپال چه نوع نظام اجتماعی را نمایندگی کرده و تقویت خواهد کرد. در هفته ها و ماه های آینده، حامیان و دوستان انقلاب در نپال و سراسر جهان، از نزدیک شکل گیری جمهوری نوین را دنبال خواهند کرد.