نشریه آتش شماره ۷۰

تروریسم حجاب و عفت اسلامی !

هیوا کمالی 

هفته «حجاب و عفت» جمهوری اسلامی هر سال در وسط تیرماه در اوج گرمای تابستانی برگزار می‌شود. اما امسال گرمایش اقلیمی که هوای داغِ بالای پنجاه درجه‌ای را به برخی نقاط ایران مانند خوزستان و بلوچستان آورده است، چهره تروریستی «حجاب اسلامی» را عریان‌تر از همیشه کرده است. کمبود آب، هوای پر گرد و غبار، برقی که در برخی مناطق همیشگی نیست و قطع و وصل می‌شود، تعداد زیادی از مردم را کلافه و بیمار کرده است. در چنین وضعی در اتوبوسی از میان خیابان‌های داغ در حال رد شدن هستم. به زنان چادرمشکی چشم دوخته‌ام و از خود می‌پرسم، این حجاب لعنتی، آن‌هم از نوع سیاه و کلفت‌اش چیست که این‌ها را چنین به بند کشیده و نه فقط بدن‌شان بلکه هستی و انسانیت آن‌ها را زیر فشار و شکنجه  قرار می‌دهد؟

من آن را تروریسم حجاب اسلامی می‌خوانم. علاوه بر معنای اجتماعیِ ستم‌گرانه‌اش، حجاب اسلامی تبدیل به آفتِ سلامت و بهداشت زنان شده است. از آن‌جا که حجاب، مانع دائمی در مقابل رسیدن نور خورشید به بدن است، کمبود ویتامین D که برای استحکام استخوان و اعصاب حیاتی است، در میان زنان ایرانی یکی از رایج‌ترین بیماری‌ها است. بیماری‌های استخوانیِ مخصوص در سنین بالا، حتا در میان دانش آموزان شایع شده است. در ایران، زنان سه برابر مردان مبتلا به بیماری ام.اس می‌شوند. بیماری‌های پوستی سر و بدن، شپش و کچلی و… به‌علت کمبود هوا و عرق کردن سر و بدن در لباس‌های زخیم و سیاه  افزایش یافته است. عدم تابش نورخورشید به پوست، زمینه‌ساز بیماری‌های استخوانی، قلبی عروقی و دیابت می‌شود و خطر ابتلا به سرطان‌های مرگ‌بار از جمله سرطان پستان را زیاد می‌کند (برای شناخت بیشتر از این آفت به سایتِ wikiIslam.net رجوع کنید). تحمیل رنگ‌های تیره در پوشش زنان یکی از عوامل گسترش افسردگی و بیماری‌های روانی است. حتا روان‌پزشکان نسبت به رنگ‌های سیاه و افراط در استفاده از آن‌ها هشدار می‌دهند. حجاب اجباری، انرژی و شادابی و نشاط دختران و زنان را سرکوب می‌کند. شرکت آنان را در فعالیت‌های بدنی ورزشی به هزار شکل محدود و همراه با دلهره و شکنجه و آزار روحی می‌کند. آیت‌الله مکارم شیرازی در مورد فواید حجاب می‌گوید: «حجاب برای حفظ شخصیت زن و جلوگیری از انحراف جوانان و (ممانعت از) گسترش فساد در جامعه اسلامی است. و همان‌گونه‌که اصل پوشیدن لباس برای زنان و مردان منافات با آزادی آن‌ها ندارد، حجاب نیز چنین است.» (سایت خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) ۱۷ تیر۱۳۹۲).

به این مرتجع تاریک‌اندیش باید گفت، بله «اصل پوشیدن لباس برای زنان و مردان منافات با آزادی آن‌ها ندارد» اما اصل پوشیدن حجاب اسلامی با آزادی زنان شدیدا منافات دارد. در این جامعه و طبق قوانین شریعت، زن «مجرم» و «منبع فساد اجتماعی» است و باید لباس خاصی را به ‌نشانه «مجرم» بودن بپوشد تا جامعه از او فاصله بگیرد. آیا این رژیم، نفرت‌انگیز و شایسته انزجار زنان این کشور نیست؟ 

سایت «راسخوان»، وابسته به سازمان اوقاف و خیریه در وصفِ «پوشش اسلامی برای بانوان» می‌نویسد: «مفاسد اجتماعی، قتل و غارت، خودکشی‌ها، فرزندان سرراهی، سقط جنین‌ها، بیماری‌های زنانگی و بروز ایدز و پاشیدگی کانون گرم خانواده، مشکلات روحی و روانی شوهرانو زنان و فرزندان از آثار هرزگی و برهنگی و بدحجابی است که دامن‌گیر جامعه بشری شده است و هیچ راه صحیح و معقولی به جز اجرای دستورهای اسلامی به نظر نمی‌رسد، پوشش اسلامی برای بانوان از ضروریات دینی است.» (زمستان ۹۵).

باید از این خشک‌‌مغزان پرسید، بنا بر کدام علم پزشکی، «برهنگی و بدحجابی» علتِ «بیماری‌های زنانگی» است؟ اصلا «بیماری‌های زنانگی» در قاموس شما چیست؟

منظور این‌ها از «بیماری‌های زنانگی» سرطان پستان و رحم نیست. این اسلامی‌ها، سفلیس و ایدز را «بیماری‌های زنانگی» محسوب می‌کنند. «راه حل» اجتماعی‌شان هم برای درمان این امراض «پوشش اسلامی برای بانوان» است. درحالی‌که در همین جمهوری اسلامی و در زیر سایه حجاب اجباری، خرید و فروش سکس زن به شکلِ تن‌فروشی یا صیغه اسلامی، تجاوز به زنان و کودکان دختر و پسر و بیماری ایدز، ابعاد بی‌سابقه‌ای گرفته است.

در این نوع نوشته‌جات خرافیِ و زن‌ستیزانه، بسیار عریان و بی‌تعارف، زنان منبع و سرچشمه به‌اصطلاح «مفاسد اجتماعی» معرفی می‌شوند. درحالی‌که رژیم حاکم و نظام سرمایه‌داری اسلامیِ است که مرکز تمام مفاسد و معضلات اجتماعی است.

فرهنگ و گفتمان ضد زن که امروزه در ایران و سراسر جهان رایج است جزیی از روابط «پدرسالاری» و «مردسالاری» حاکم است. این روابط در مقطعی از تاریخ جامعه انسانی ظاهر شد. با ظهور جامعه طبقاتی، جایگاه زنان کاملا دگرگون شد و حتی جسم او مورد حمله قرار گرفت. فلسفه پنهان کردن بدن زن در حجاب نیز مربوط به نشانه‌گذاری و تقویت این رابطه اجتماعی ستم‌گرانه است. مربوط است به در هم شکستن اعتماد‌به‌نفس و انسانیت زن. پیش از به‌وجود آمدن سلسله مراتب و شکاف طبقاتی در سازمان اجتماعی انسان‌ها، چنین چیزهایی نبود. مادرتباری در میان انسان‌ها حاکم بود. شواهد بسیاری از آن دوران موجود است و دیرینه‌شناس‌های دانشمند در ابزارها، اجساد، آثار نقاشی و مجسمه‌سازی یافت شده نشان می‌دهند که طبق این داده‌های عینی و علمی، رابطه میان جنس مونث و مذکر رابطه بالادست و فرودست نبوده است. اصلا تیره‌های مختلف ازطریق زنان مشخص می‌شدند. اما با ظهور طبقات، زن به جایگاه فرودستِ مرد سرنگون شد و از آن زمان، دین و فرهنگ و ایدئولوژی، این وضعیت را توجیه‌پذیر و تحکیم کرد. حجاب بر سر زنان کردن در دوران اسلام، بخشی از همین ماجراست. پیش از پیدایش سلسله‌مراتب طبقاتی و جنسیتی در جامعه بشری، «زن» و «مرد» به‌عنوان دو قشر اجتماعی منفک و متمایز موجود نبودند. انسان‌ها مونث و مذکر بودند ولی «زن» با معنای اجتماعی امروز و «مرد» با معنای اجتماعی امروز که توسط قانون و دین و زبان و هنر و لباس و… تعریف می‌شود وجود خارجی نداشت. قبل از آغاز جوامع طبقاتی، لباس فقط به‌منظور محافظت در مقابل شرایط جوی و گاه برای تزیین پوشیده می‌شد. در مناطق گرمسیر همه لخت بودند و کسی هم به کسی تجاوز نمی‌کرد! پس باید سوال کرد، این چه جامعه‌ای است که نداشتن چادر مشکی و «حجاب کامل»، مردان را متجاوز می‌کند و «بیماری‌های زنانگی» افزایش پیدا می‌کند؟ باید سوال کرد، چرا این وضع مصادف شد با اختراع «خدا» از طرف انسان؟ چرا در ادیان ابراهیمی (یهودیت، مسیحیت و اسلام) از حجابِ زن یک اصل «عفت» و «اخلاق» ساخته شد و گفته شد که موی زن نباید دیده شود!

موضوع حجاب در دوران کنونی با موضوع حجاب در ۱۴۰۰ پیش متفاوت است. درواقع، تاریخِ حجاب اسلامیِ امروزی در کشورهای خاورمیانه، به صد سال گذشته و تغییر و تحولات سیاسی صد سال گذشته در خاورمیانه ربط دارد. از زمانی که سرمایه‌داری/امپریالیسم به این منطقه و کشورهای آن نفوذ کرد، استعمار و سرمایه‌داری امپریالیستی، بنا به ‌منافعِ سیاسی و اقتصادی‌اش گاه با قشرهای روحانیت اسلامی متحد می‌شدند (مانند تاسیس کشور عربستان سعودی بر اساس مذهبِ وهابیت و در اتحاد میان خانواده سلطنتی و قشر آخوندهای وهابی) و گاه مدعی «کشفِ حجاب» و آوردن «تجدد» به این کشورها می‌شدند. در هر حالت، زنان و پوشش آنان عامل نمادین بسیار مهمی بوده است. «کَرن آرمسترانگ» که یکی از مهم‌ترین پژوهش‌گران دینی در دوره کنونی است می‌نویسد: «تا اواخر قرن نوزدهم، در جهان اسلام پوشیدن روبنده توسط زنان نه عمومیت داشت و نه موضوعی مرکزی بود. …حجابِ کامل سنتا توسط زنان اشراف پوشیده می‌شد که نشانه موقعیت اجتماعی‌شان بود. در مصر تحت رهبری محمد علمی (۱۸۰۵-۱۸۴۵) موقعیتِ زنان بهبود قابل توجهی کرد. بسیاری روبنده را کنار گذاشته و آزادانه در جامعه رفت و آمد می‌کردند. تا این‌که بریتانیایی‌ها در سال ۱۸۸۲ مصر را به اشغال درآوردند. …لُرد «کرومر» انگلیسی گفت تازمانی‌که روبنده لغو نشده است مصر باید زیر نظر دلسوزانه مستعمره‌چیان باقی بماند. زنان مصری بسیاری که فرصت‌های آموزشی و حرفه‌ای یافته بودند، این فرصت‌ها را تحت استعمار انگلیس از کف دادند. «همین “کرومر” که در مصر از ایده‌های فمینیستی برای پیشبرد پروژه استعماری‌اش سود می‌جست در بریتانیا از بنیان‌گذاران اتحادیه مخالف حق رای زنان بود.» (کرن آرمسترانگ. گاردین. ۲۵ اکتبر ۲۰۰۶).

همین ماجرا در ایران رخ داد. قبل از این‌که رضاشاه از حکومت نظامی‌اش برای «کشف حجاب» استفاده کند رهبر بابیان به نام زرین‌تاج قزوینی ملقب به طاهره قره‌العین حجاب از سر برگرفته و خواهان منسوخ اعلام شدن احکام دینی در زمینه فرودست و نابرابر بودن زنان شده بود. او توسط ناصرالدین شاه و به حکم آخوندها دستگیر و در سال ۱۸۵۲ میلادی بعد از این‌که به ناصرالدین شاه سوء قصد شد و هفت تن از بابیان به‌عنوان ضارب شناخته شدند (و طاهره هیچ ارتباطی با آنان نداشت) اعدام شد. از آن پس بسیاری که روشنگر و روشنفکر و ترقی‌جو بودند، به فتوای علما و تحت عنوان «بابی» به فجیع‌ترین شکل به قتل رسیدند.

حجاب اجباری یکی از مسائل مهم سیاسی در جمهوری اسلامی است که به موجودیت کلیت رژیم خدمت می‌کند. از همان ابتدا که خمینی فرمان حجاب اجباری را صادر کرد، زنان در مقابل آن مقاومت کردند. رژیم جمهوری اسلامی به شکل‌های مختلف تلاش کرده است که این مقاومت را سرکوب کند اما مقاومت هم‌چنان ادامه دارد. این مقاومت باید به حرکت بزرگی تبدیل بشود برای تحمل نکردن این حجاب نفرت‌انگیز که تمام خشونت ضد زن در جامعه – از خشونت دولتی تا خشونت در خیابان و خانه – را در خود جمع کرده است. باید در آتش خشم زنان سوزانده بشود – نه به‌خاطر «اجباری» بودن آن بلکه به‌عنوانِ نماد قانونی، دینی و عُرفیِ که زنان را «نیمه انسان» تلقی می‌کند و او را به موقعیتِ اجتماعی فرودست، روانه می‌کند.

جمهوری اسلامی، سرنوشتی سنگ‌دلانه و بی‌رحمانه برای زنان ایران رقم زد اما هرگز نباید به آن تن داد. باید حجابِ فرودستی و بردگیِ همراه با رژیمی که متولی آن است را در خشم رهایی‌بخش زنان سوزاند.

هفته «حجاب و عفت» جمهوری اسلامی هر سال در وسط تیرماه در اوج گرمای تابستانی برگزار می‌شود. اما امسال گرمایش اقلیمی که هوای داغِ بالای پنجاه درجه‌ای را به برخی نقاط ایران مانند خوزستان و بلوچستان آورده است، چهره تروریستی «حجاب اسلامی» را عریان‌تر از همیشه کرده است. کمبود آب، هوای پر گرد و غبار، برقی که در برخی مناطق همیشگی نیست و قطع و وصل می‌شود، تعداد زیادی از مردم را کلافه و بیمار کرده است. در چنین وضعی در اتوبوسی از میان خیابان‌های داغ در حال رد شدن هستم. به زنان چادرمشکی چشم دوخته‌ام و از خود می‌پرسم، این حجاب لعنتی، آن‌هم از نوع سیاه و کلفت‌اش چیست که این‌ها را چنین به بند کشیده و نه فقط بدن‌شان بلکه هستی و انسانیت آن‌ها را زیر فشار و شکنجه  قرار می‌دهد؟

من آن را تروریسم حجاب اسلامی می‌خوانم. علاوه بر معنای اجتماعیِ ستم‌گرانه‌اش، حجاب اسلامی تبدیل به آفتِ سلامت و بهداشت زنان شده است. از آن‌جا که حجاب، مانع دائمی در مقابل رسیدن نور خورشید به بدن است، کمبود ویتامین D که برای استحکام استخوان و اعصاب حیاتی است، در میان زنان ایرانی یکی از رایج‌ترین بیماری‌ها است. بیماری‌های استخوانیِ مخصوص در سنین بالا، حتا در میان دانش آموزان شایع شده است. در ایران، زنان سه برابر مردان مبتلا به بیماری ام.اس می‌شوند. بیماری‌های پوستی سر و بدن، شپش و کچلی و… به‌علت کمبود هوا و عرق کردن سر و بدن در لباس‌های زخیم و سیاه  افزایش یافته است. عدم تابش نورخورشید به پوست، زمینه‌ساز بیماری‌های استخوانی، قلبی عروقی و دیابت می‌شود و خطر ابتلا به سرطان‌های مرگ‌بار از جمله سرطان پستان را زیاد می‌کند (برای شناخت بیشتر از این آفت به سایتِ wikiIslam.net رجوع کنید). تحمیل رنگ‌های تیره در پوشش زنان یکی از عوامل گسترش افسردگی و بیماری‌های روانی است. حتا روان‌پزشکان نسبت به رنگ‌های سیاه و افراط در استفاده از آن‌ها هشدار می‌دهند. حجاب اجباری، انرژی و شادابی و نشاط دختران و زنان را سرکوب می‌کند. شرکت آنان را در فعالیت‌های بدنی ورزشی به هزار شکل محدود و همراه با دلهره و شکنجه و آزار روحی می‌کند. آیت‌الله مکارم شیرازی در مورد فواید حجاب می‌گوید: «حجاب برای حفظ شخصیت زن و جلوگیری از انحراف جوانان و (ممانعت از) گسترش فساد در جامعه اسلامی است. و همان‌گونه‌که اصل پوشیدن لباس برای زنان و مردان منافات با آزادی آن‌ها ندارد، حجاب نیز چنین است.» (سایت خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) ۱۷ تیر۱۳۹۲).

به این مرتجع تاریک‌اندیش باید گفت، بله «اصل پوشیدن لباس برای زنان و مردان منافات با آزادی آن‌ها ندارد» اما اصل پوشیدن حجاب اسلامی با آزادی زنان شدیدا منافات دارد. در این جامعه و طبق قوانین شریعت، زن «مجرم» و «منبع فساد اجتماعی» است و باید لباس خاصی را به ‌نشانه «مجرم» بودن بپوشد تا جامعه از او فاصله بگیرد. آیا این رژیم، نفرت‌انگیز و شایسته انزجار زنان این کشور نیست؟ 

سایت «راسخوان»، وابسته به سازمان اوقاف و خیریه در وصفِ «پوشش اسلامی برای بانوان» می‌نویسد: «مفاسد اجتماعی، قتل و غارت، خودکشی‌ها، فرزندان سر راهی، سقط جنین‌ها، بیماری‌های زنانگی و بروز ایدز و پاشیدگی کانون گرم خانواده، مشکلات روحی و روانی شوهرانو زنان و فرزندان از آثار هرزگی و برهنگی و بدحجابی است که دامن‌گیر جامعه بشری شده است و هیچ راه صحیح و معقولی به جز اجرای دستورهای اسلامی به نظر نمی‌رسد، پوشش اسلامی برای بانوان از ضروریات دینی است.» (زمستان ۹۵).

باید از این خشک‌‌مغزان پرسید، بنا بر کدام علم پزشکی، «برهنگی و بدحجابی» علتِ «بیماری‌های زنانگی» است؟ اصلا «بیماری‌های زنانگی» در قاموس شما چیست؟

منظور این‌ها از «بیماری‌های زنانگی» سرطان پستان و رحم نیست. این اسلامی‌ها، سفلیس و ایدز را «بیماری‌های زنانگی» محسوب می‌کنند. «راه حل» اجتماعی‌شان هم برای درمان این امراض «پوشش اسلامی برای بانوان» است. درحالی‌که در همین جمهوری اسلامی و در زیر سایه حجاب اجباری، خرید و فروش سکس زن به شکلِ تن‌فروشی یا صیغه اسلامی، تجاوز به زنان و کودکان دختر و پسر و بیماری ایدز، ابعاد بی‌سابقه‌ای گرفته است.

در این نوع نوشته‌جات خرافیِ و زن‌ستیزانه، بسیار عریان و بی‌تعارف، زنان منبع و سرچشمه به‌اصطلاح «مفاسد اجتماعی» معرفی می‌شوند. درحالی‌که رژیم حاکم و نظام سرمایه‌داری اسلامیِ است که مرکز تمام مفاسد و معضلات اجتماعی است.

فرهنگ و گفتمان ضد زن که امروزه در ایران و سراسر جهان رایج است جزیی از روابط «پدرسالاری» و «مردسالاری» حاکم است. این روابط در مقطعی از تاریخ جامعه انسانی ظاهر شد. با ظهور جامعه طبقاتی، جایگاه زنان کاملا دگرگون شد و حتی جسم او مورد حمله قرار گرفت. فلسفه پنهان کردن بدن زن در حجاب نیز مربوط به نشانه‌گذاری و تقویت این رابطه اجتماعی ستم‌گرانه است. مربوط است به در هم شکستن اعتماد‌به‌نفس و انسانیت زن. پیش از به‌وجود آمدن سلسله مراتب و شکاف طبقاتی در سازمان اجتماعی انسان‌ها، چنین چیزهایی نبود. مادرتباری در میان انسان‌ها حاکم بود. شواهد بسیاری از آن دوران موجود است و دیرینه‌شناس‌های دانشمند در ابزارها، اجساد، آثار نقاشی و مجسمه‌سازی یافت شده نشان می‌دهند که طبق این داده‌های عینی و علمی، رابطه میان جنس مونث و مذکر رابطه بالادست و فرودست نبوده است. اصلا تیره‌های مختلف ازطریق زنان مشخص می‌شدند. اما با ظهور طبقات، زن به جایگاه فرودستِ مرد سرنگون شد و از آن زمان، دین و فرهنگ و ایدئولوژی، این وضعیت را توجیه‌پذیر و تحکیم کرد. حجاب بر سر زنان کردن در دوران اسلام، بخشی از همین ماجراست. پیش از پیدایش سلسله‌مراتب طبقاتی و جنسیتی در جامعه بشری، «زن» و «مرد» به‌عنوان دو قشر اجتماعی منفک و متمایز موجود نبودند. انسان‌ها مونث و مذکر بودند ولی «زن» با معنای اجتماعی امروز و «مرد» با معنای اجتماعی امروز که توسط قانون و دین و زبان و هنر و لباس و… تعریف می‌شود وجود خارجی نداشت. قبل از آغاز جوامع طبقاتی، لباس فقط به‌منظور محافظت در مقابل شرایط جوی و گاه برای تزیین پوشیده می‌شد. در مناطق گرمسیر همه لخت بودند و کسی هم به کسی تجاوز نمی‌کرد! پس باید سوال کرد، این چه جامعه‌ای است که نداشتن چادر مشکی و «حجاب کامل»، مردان را متجاوز می‌کند و «بیماری‌های زنانگی» افزایش پیدا می‌کند؟ باید سوال کرد، چرا این وضع مصادف شد با اختراع «خدا» از طرف انسان؟ چرا در ادیان ابراهیمی (یهودیت، مسیحیت و اسلام) از حجابِ زن یک اصل «عفت» و «اخلاق» ساخته شد و گفته شد که موی زن نباید دیده شود!

موضوع حجاب در دوران کنونی با موضوع حجاب در ۱۴۰۰ پیش متفاوت است. درواقع، تاریخِ حجاب اسلامیِ امروزی در کشورهای خاورمیانه، به صد سال گذشته و تغییر و تحولات سیاسی صد سال گذشته در خاورمیانه ربط دارد. از زمانی که سرمایه‌داری/امپریالیسم به این منطقه و کشورهای آن نفوذ کرد، استعمار و سرمایه‌داری امپریالیستی، بنا به ‌منافعِ سیاسی و اقتصادی‌اش گاه با قشرهای روحانیت اسلامی متحد می‌شدند (مانند تاسیس کشور عربستان سعودی بر اساس مذهبِ وهابیت و در اتحاد میان خانواده سلطنتی و قشر آخوندهای وهابی) و گاه مدعی «کشفِ حجاب» و آوردن «تجدد» به این کشورها می‌شدند. در هر حالت، زنان و پوشش آنان عامل نمادین بسیار مهمی بوده است. «کَرن آرمسترانگ» که یکی از مهم‌ترین پژوهش‌گران دینی در دوره کنونی است می‌نویسد: «تا اواخر قرن نوزدهم، در جهان اسلام پوشیدن روبنده توسط زنان نه عمومیت داشت و نه موضوعی مرکزی بود. …حجابِ کامل سنتا توسط زنان اشراف پوشیده می‌شد که نشانه موقعیت اجتماعی‌شان بود. در مصر تحت رهبری محمد علمی (۱۸۰۵-۱۸۴۵) موقعیتِ زنان بهبود قابل توجهی کرد. بسیاری روبنده را کنار گذاشته و آزادانه در جامعه رفت و آمد می‌کردند. تا این‌که بریتانیایی‌ها در سال ۱۸۸۲ مصر را به اشغال درآوردند. …لُرد «کرومر» انگلیسی گفت تازمانی‌که روبنده لغو نشده است مصر باید زیر نظر دلسوزانه مستعمره‌چیان باقی بماند. زنان مصری بسیاری که فرصت‌های آموزشی و حرفه‌ای یافته بودند، این فرصت‌ها را تحت استعمار انگلیس از کف دادند. «همین”کرومر” که در مصر از ایده‌های فمینیستی برای پیشبرد پروژه استعماری‌اش سود می‌جست در بریتانیا از بنیان‌گذاران اتحادیه مخالف حق رای زنان بود.» (کرن آرمسترانگ. گاردین. ۲۵ اکتبر ۲۰۰۶).

همین ماجرا در ایران رخ داد. قبل از این‌که رضاشاه از حکومت نظامی‌اش برای «کشف حجاب» استفاده کند رهبر بابیان به نام زرین‌تاج قزوینی ملقب به طاهره قره‌العین حجاب از سر برگرفته و خواهان منسوخ اعلام شدن احکام دینی در زمینه فرودست و نابرابر بودن زنان شده بود. او توسط ناصرالدین شاه و به حکم آخوندها دستگیر و در سال ۱۸۵۲ میلادی بعد از این‌که به ناصرالدین شاه سوء قصد شد و هفت تن از بابیان به‌عنوان ضارب شناخته شدند (و طاهره هیچ ارتباطی با آنان نداشت) اعدام شد. از آن پس بسیاری که روشنگر و روشنفکر و ترقی‌جو بودند، به فتوای علما و تحت عنوان «بابی» به فجیع‌ترین شکل به قتل رسیدند.

حجاب اجباری یکی از مسائل مهم سیاسی در جمهوری اسلامی است که به موجودیت کلیت رژیم خدمت می‌کند. از همان ابتدا که خمینی فرمان حجاب اجباری را صادر کرد، زنان در مقابل آن مقاومت کردند. رژیم جمهوری اسلامی به شکل‌های مختلف تلاش کرده است که این مقاومت را سرکوب کند اما مقاومت هم‌چنان ادامه دارد. اما این مقاومت باید به حرکت بزرگی تبدیل بشود برای تحمل نکردن این حجاب نفرت‌انگیز که تمام خشونت ضد زن در جامعه – از خشونت دولتی تا خشونت در خیابان و خانه – را در خود جمع کرده است. باید در آتش خشم زنان سوزانده بشود – نه به‌خاطر «اجباری» بودن آن بلکه به‌عنوانِ نماد قانونی، دینی و عُرفیِ که زنان را «نیمه انسان» تلقی می‌کند و او را به موقعیتِ اجتماعی فرودست، روانه می‌کند.

جمهوری اسلامی، سرنوشتی سنگ‌دلانه و بی‌رحمانه برای زنان ایران رقم زد اما هرگز نباید به آن تن داد. باید حجابِ فرودستی و بردگیِ همراه با رژیمی که متولی آن است را در خشم رهایی‌بخش زنان سوزاند.