BAŞYAZI Savaş okulundan devrimci savaşa
۲۰۱۹ kasım ayının volkanı Seyid Ali Hümeyni rejiminin ve onun suikastçılarını salladı. İktidardaki İslamcı din adamlarını küçük düşürdü v saflarını karıştırdı ve bu parazit rejimin paralı askerleri için cidi uyarı oldu.
Bu yükseliş, İslam Cumhuriyeti politikaları ve küresel kapitalist sistemin işleyişinin bir sonucu olarak, toplumun derinliklerine sürüklenmiş en yoksul katmanların merkezinde yatan kurtuluş potansiyelinin patlamasında bir dönüm noktasıdır. Fakat bu kez, baş kaldırdılar ve tanınmayan (görüntüsüz), sessiz kurbanlardan siyaset sahnesinin baş aktörlerine dönüştüler. Ezilenlerin geri kalanın harekete geçirmek için yol açıcı oldılar ve hatta orta sınıfları harekete geçirdiler. Sadece Hümeyni’nin görüntülerini değil, bu sistemin “ölümsüzlüğünün” imajını da yaktılar ve rejimin güvenlik ve askeri güçlerinin görünüşteki yenilmezliğinde bir çatlak yarattılar. Bu ayaklanma, Iraklı ve Lübnanlı gençlerin ayaklanmasıyla birlikte, İslam Cumhuriyeti’nin gerici “direniş ekseninin” boynuna ilmek geçiriyordur. Bu nedenle, İslam Cumhuriyeti, yalnızca “stratejik derinliklerinde” değil, aynı zamanda “evinde” de, yok edilme kargaşasına sürüklendi. “Kahrolsun islam cumhuriyeti, kahrolsun Hümeyni, Süleymani ve Hameneni Irak’tan kovun!” Sloganları her taraftan yükseliyor.
Kolluk kuvvetlerinin haydutları ve katliamcıları tarafından yapılan Kasım ayaklanmasının kanlı baskısı, Besic (özel isimdir), ordu, İstihbarat Bakanlığı ve Irak ve Lübnan’dan ithal edilen milisler toplum üzerinde derin ve unutulmaz bir yara bıraktı. Bu kanlı yüzleşmeden sadece bir mesaj alabiliriz: “Uzun ve zorlu bir mücadeleye hazırlanmalıyız”. Ve dikatlice gerekliliklerin fısıltısını duymalıyız! ister İslam Cumhuriyeti ister diğer rejimler olsun, eski düzen tamamıyla tarihe gömülmelidir.
Savaş okulundan muzzafer devrimci savaşa
Kasım ayının ayaklanmasının bel kemiğini oluşturan kısım, bir kaç açıdan farklıdır. Bu ayaklanmanın odak noktası ülkenin farklı yerlerindeki yoksul bölgelerdir. Ayrıca coğrafi ve sınıfsal olarakta yelpazesi geniştir ve nişangahı hükumetin dini ideolojik simgelerinden (Humeyni’nin dini simgesine dönüşen yüzüğü, büyük camiler, dini eğitim okulları -imam hatipler- ve dini merkezler gibi) ekonomik ve askeri simgelere (bankalar ve karakollar) kadar çeşitlidir. Bunun yanı sıra gençlerin sokak savaşındaki uyguladıkları yaratıcılıkları (otoyolda arabaları park etmek casus trafik ve güvenlik kameralarını yakma ve kırmak vb) dikat çekicidir. Bu farklar kasım ayaklanmasını islam rejimi baskısı ve askeri üstünlüğünü yenmek için bir iç savaş hazırlık okuluna dönüştürmektedir. Geleceği ve gelişimine de bu açıdan bakmalıyız. Gelecekteki gerçek devrimci savaşın başlanmasında ve islamcı gericiliğin silah üzerindeki tekelinin kırılması ile düşmanın ve kendimizin güçlü ve zayıf noktalarını öğreten bir okul.
Bu aynı zamanda sınıf savaşı okulunun politik arenadaki yükselişidir. Bu isyanda veya bununla bağlantılı olarak toplumun ana sınıflarının siyasi hareketlenmesi çarpıcı ve öğreticidir. Kitleler, toplumun politik alanını isyan edip işgal ederken, belirli bir siyasal sınıfın programını temsil eden her türlü siyasi güç, sınıfsal çıkarlarını empoze etme fırsatını yakalamak için halkın tabandan gelen isyanından faydalanmak üzere harekete geçti. Aniden, eski düzenin en asil temsilcileri kitleleri “himaye edenler” ve “liderlik” etme eğliminde bulunurlar. Bu sözcülerden olan Reza Pahlavi de dahil olmak üzere, çeşitli monarşist anayasacılar, Humeyni ve seleflerinin iktidara geldiği şekilde iktidara geri dönmek istiyorlar. Yani, iktidardaki küçük bir değişiklikle birlikte, İslam Cumhuriyeti’nin ordusunun ve teknokratlarının sadakati ve birliği ile birleştiğinde, İran’ın kapitalist ekonomik yapısını sağlam tutma ve küresel kapitalizme ve ABD emperyalizminin desteğine bağımlı kılınır. Ülke dışı muhalefeteki şimdi ve benzer gelecekteki ittifaklarda kurulan burjuva koalisyonları, bu asi gençler için arzulanan bir gelecek gibi görünen büyük yalanı, İslam Cumhuriyeti öncesi eski rejime “geri dönüşü” ve umutların amerikan emperyalizmine empoze etmeye çalışıyorlar. Halbuki Amerikan emperyalizmin, hem İran’da hem de dünyanın her köşesinde insanlığa karşı uzun bir suç geçmişine sahiptir.
İslam cumhuriyetin ekonomisini Ahmineinin desturlarından once Tramp ve Uluslararası Para Fonu gibi küresel kapitalist kuramlarını ifade etmektedir. Benzin veya vergileri artırma emri, küresel kapitalist ekonominin rejimlerini İran, Türkiye, Şili, Bolivya vb. Rejimlere emretmektir. Yoksulluk, işsizlik, yer değiştirme, yıkım ve baskı üretimi kapitalist sistemin merkezinde yer almaktadır ve kamusal yapıya ek olarak, dünya genelinde o kadar kritik hale gelmiştir ki, tüm dehşetini kat kat arttırmıştır. İslam Cumhuriyeti’nin gaz fiyatlarındaki yükselme hamlesi, küresel kapitalist sistemin son 40 yılda dünyanın çeşitli bölgelerinde sürdürdüğü devlet sübvansiyonlarını azaltmaya yönelik neoliberal bir projenin parçası. IMF, Dünya Bankası ve Dünya Ticaret Örgütü (WTO) gibi emperyalist dünya kapitalist kurumlarının egemen olan ülkelere en önemli tekliflerinden biri olan politikasıdır.
Komunist devrim ve devrimci savas
Her yer savaş alanına dönüşmüştür ve insanlığı daha fazla savaş bekliyordur, bu toplumun ve tüm dünyanın gerçeklerinin bilimsel bir değerlendirmesidir. Ayaklanmanın “genç ve geleceksiz” bel kemiği, komünist devrim mücadelesine girişmezse ve devrimci savaşın başlatılması için bu devrimi gerçekleştirmeye hazırlanmazsa, bunların çoğu farklı savaş ağalarına ve milislere doğru sürülücek, “genç ve umutsuz” kesimi islam Cumhuriyeti, İsrail, ABD, Rusya, Suudi Arabistan, Türkiye, vb. Askeri ve emniyet teşkilatlarında toplayan ve organize eden savaş ağaları tarafından örgütlenecektir. Toplum için ikiden fazla yol yoktur. iktidar da olan sınıf sisteminin çerçevesinde hareket eden yol veya İslam Cumhuriyeti’ni devirmeyi ve İran’da yeni bir sosyalist cumhuriyet kurmayı hedefleyen devrimci yol.
Komünist devrim, laik bir rejimi İslam Cumhuriyeti’nin dini rejimi ile değiştirmeye yetinmez. Yoksulluk ve ataerkilliği, ulusal düşünce ve baskı gibi sorunlari azaltmaya kanaat etmez. .bunun yerine köklere iner ve milyonlarca insan için korkunç yoksulluğu bir tarafta ve diğer yanda bir kaç insan (azınlık) için şahsi mülk biriktirme ve sınıf bölünmelerinin kaynağı olan üretim araçlarının özel mülkiyetini yok eder ve böylece baskı, sömürü ve ayrımcılığın tüm biçimlerini ortadan kaldırabilir.
۲۰۱۹ Kasım ayının yükselişi ve yaratığı sonuçlar, 2017 ayaklanması gibi düz bir çizgide ilerlemeyecek ve kesinlikle küllerin altındaki bir ateş gibi yükselene kadar azalmaya devam edecektir. Bu arada, savaş okulunu, bu ayaklanmanın bereketli zemininde başarı ile tamamlamak bizim görevimizdir. Toplumun yeniden kutuplaşmasını doğru tanımlamak tanımlamak, komünist devrimin hazırlığı etrafında ilerlemek, tanıtmak ve örgütlemek, alternatif olan devrimimiz etrafında mümkün olduğunca çok insanı harekete geçirmek, İnsanları emperyalist güçlerin doğası ve cinayetleri hakkında bilinçlendirmek ve onlara devrimci savaşın strateji ve taktiklerini öğretmek görevlerimizdir. Er ya da geç gelecekte sınıf toplumu ve kapitalist sistem içerisinde kaçınılmaz olarak ortaya çıkacak olan yükselen ayaklanmalara, her şekilde daha iyi hazırlanmalıyız. Bu sınıf savaş okuluna başarılı geçiremezsek, sınıf mücadelesi labirentinde sapar ve İslam Cumhuriyeti’ne krizlerini uluslararası olarak azaltma ve içte insanları daha fazla ezme fırsatı veririz.
Bu rejimle mücadele etmek ve onu yenmek ciddi bir meseledir ve bilgi, yol haritası ve liderlik gerektiriyor. Komünist devrimin gerekliliği düşüncelerimizden veya arzularımızdan kaynaklanmaz. Aksine, İran’daki Manifesto ve Komünist Devrim Programında belirttiğimiz gibi, derin toplumsal çelişkilere dayanıyor. Sınıflı devletlerin miadı -tüm biçimleriyle- çoktan dolmuştur ve bu nedenle toplumun ezinci çoğunluğunu aldıkları her nefeste daha fazla zulüm ve acı çekmektedir.
Yani bu devrim bir zorunluluktur. Ancak, yoksulluk, açlık ve siyasi baskılar milyonlarca kez artsa bile, asla kendi başına sona ermez. Aksine, bilinçli ve sürekli olarak hazırlanması ve başarılı bir sonuca getirilmesi gereken bir görevdir. Bugün en büyük eksikliğimiz bu devrimi ilerletmektir, çünkü ayaklanmanın bel kemiği olan ve böyle bir devrimin bel kemiği haline gelmesi gereken az sayıda genç bile bunu bilmiyor.
Bu bilgiyi sokakta olan insanlara aktarmak ve bu ufuk için parti, yol haritası ve programın bulunduğu fakat devrim saflarında yani sosyalist cumhuriyet inşası ve islam cumhuriyetinin devrilmesinin yolu ve stratejisi çerçevesnde “komonist devrim programı ve manifestosu” liderliğinde diğer insanlarla bir araya gelen bilinçli ve örgütlü güçün olmadığını söylemeliyiz. Zaman kısıtlıdır. Onu değerlendirmeliyiz.
Şehitlerin kanının her damlasından ve İslam Cumhuriyeti’ne karşı kırk yıl süren savaşta kaybetiğimiz insanların ölümünden, mücadele ve devrim için onlarca ve binlerce bilinçli ve hazır azimli insanları, kasım ayının isyancı ve ayaklanan kuşağı, gelecek devrimci savaşın bel kemiğini oluşturacaktır. Oyleyse yaşasın devrim kahrolsun islam cumhuriyeti
سر سخن: از مدرسۀ جنگ تا جنگ انقلابی
آتشفشان آبان ۹۸ چهار ستون نظام سید علی خامنه ای و آدمکشان او را لرزاند، کلیت دارودستۀ اشرار اسلامگرای حاکم را تحقیر و صفوف شان را آشفته تر از پیش کرد و در عین حال به قشرهایی که انگل وار از راه مزدوری برای این رژیم روزگار گذرانده اند هشدار داد.
این خیزش نقطه عطفی در شکوفایی پتانسیل رهایی بخش نهفته در دل محرومترین قشرهای این سرزمین است که در نتیجۀ سیاست های جمهوری اسلامی و کارکرد نظام سرمایه داری جهانی به اعماق جامعه رانده می شوند. اما این بار کمر راست کردند و از قربانیان بی صدا و بی تصویر به بازیگران اصلی صحنۀ سیاست تبدیل شدند. راه فوران انرژی عظیم بقیۀ ستمدیدگان را باز کردند و حتی قشرهای میانی را به تحرک واداشتند. آنها نه صرفا تصاویر خامنه ای که تصویر «جاودانگی» این نظام را به آتش کشیدند و شکافی در هیبت به ظاهر شکست ناپذیر نیروهای امنیتی و نظامی رژیم ایجاد کردند. این خیزش همراه با شورش جوانان عراق و لبنان، «محور مقاومت» ارتجاعی جمهوری اسلامی را تبدیل به طناب داری بر گردن این رژیم کرد. به این ترتیب، جمهوری اسلامی نه تنها در «اعماق استراتژیکش» بلکه در «خانه» هم به لرزۀ نابودی افتاده و از هر طرف صدای «مرگ بر جمهوری اسلامی»، «مرگ بر خامنه ای»، «اطردوا سلیمانی و خامنئی من العراق» (قاسم سلیمانی و خامنه ای را از عراق طرد کنید) به گوش می رسد.
سرکوب خونین خیزش آبان به دست اوباش و سلاخان نیروی انتظامی، بسیج، سپاه، ارتش، وزارت اطلاعات و شبه نظامیان وارداتی از عراق و لبنان، زخمی عمیق و فراموش نکردنی بر پیکر جامعه وارد کرد. از این رویارویی خونین فقط می توان یک پیام دریافت کرد: « باید برای مبارزه ای طولانی و سخت باید آماده شویم» و از میان همهمه ها باید با گوش هوش شنید که: «نظم کهنه، چه در هیبت جمهوری اسلامی و چه رژیم هایی از نوع دیگر باید به خاک سپرده شود».
از مدرسۀ جنگ تا جنگ انقلابی پیروزمند
خیزش آبان ماه ۹۸ به لحاظ قشری که ستون فقرات آن را تشکیل می دهد، تمرکزی که در مناطق محروم نقاط مختلف کشور دارد و دامنۀ جغرافیای مکانی و طبقاتی آن، گستردگی آماجش از نمادهای روبنای دینی ایدئولوژیک حکومت (انگشتر خمینی، مصلاها، حوزه ها، دفاتر دینی،…) تا مقرهای نظامی و اقتصادی (کلانتری ها و بانک ها) و همچنین ابتکار عمل های جنگ خیابانی جوانان (پارک خاموش خودروها در اتوبان و بزرگراه ها، شکستن دوربین های جاسوسی و غیره) تفاوت های مهمی با خیزش دی ماه ۹۶ دارد. تفاوتهایی که خیزش آبان را در موقعیت مدرسۀ تمرین جنگ داخلی برای مغلوب کردن دستگاه نظامی و سرکوب رژیم اسلامی قرار داد و به همین شکل باید به آینده و تکامل آن نگریست. مدرسه ای برای آموزشِ تخمین نقاط قوت و ضعف دشمن. آموزش ترازبندی از نقاط قوت و ضعف خود برای زمانی که جنگ انقلابی واقعی آغاز خواهد شد و انحصار ارتجاع اسلامی بر تفنگ شکسته خواهد شد.
این خیزش مدرسۀ جنگ طبقاتی در عرصۀ سیاست هم هست. تحرکات سیاسی طبقات اصلی جامعه در این خیزش یا در رابطه با آن خیره کننده و بس آموزنده است. هنگامی که توده های مردم شورش کرده و صحنۀ سیاسی جامعه را اشغال می کنند، انواع و اقسام نیروهای سیاسی که هر یک افق و برنامۀ طبقۀ معینی را نمایندگی می کنند وارد گود می شوند تا فرصت تحمیل منافع خود بر جهت گیری شورش مردم را از کف ندهند. یک باره ناب ترین نمایندگان نظم کهنه «حامی» توده ها شده و قصد «رهبری» شان را می کنند. طیفی از سلطنت طلبان و مشروطه خواهان که رضا پهلوی یکی از سخنگویانشان است به دنبال بازگشتن به قدرت از طریق همان راه کاری هستند که خمینی و دارودسته اش به وسیلۀ آن به قدرت رسیدند. یعنی با یک جا به جایی مختصر در رأس قدرت همراه با جلب وفاداری و اتحاد نیروهای نظامی و تکنوکرات های جمهوری اسلامی، دست نخورده نگاه داشتن ساختار اقتصادی سرمایه داری ایران و وابستگی آن به نظام سرمایه داری جهانی و با پشتوانۀ امپریالیسم آمریکا. ائتلاف های بورژواییِ شکل گرفته در اپوزیسیون خارج از کشور یا اتحادهای آتی مشابه آن، فرصت را برای حقنه کردن این دروغ بزرگ از دست نمی دهند که گویا آیندۀ مطلوب برای این جوانان شورشی، «بازگشت» به رژیم منسوخ قبل از جمهوری اسلامی و چشم امید دوختن به امپریالیسم آمریکا است که تاریخ جنایت هایش علیه بشریت هم در ایران و هم در هر گوشۀ جهان عمری دراز دارد. جهان ورم کرده از فقر، بیماری، آوارگی، شکنجه و زندان، بمباران، جنگ های نیابتی، خشکسالی، سیل، تن فروشی، زن ستیزی و ایدئولوژی های متعفن بس نیست؟ چرا باید میان کلید داران این گنداب یکی را انتخاب کرد؟ نه رژیم حاکم و نه اپوزیسیون بورژوایی که منادیِ «بازگشت به گذشته» است هرگز نمی توانند آینده ای شرافتمندانه برای این نسل جدید و نسلهای آتی فراهم کنند. چرا که هر دو به اشکال و درجات مختلف به نظام سرمایه داری جهانی و امپریالیستی وابسته هستند و برای قدرت هایی که در رأس آن نشسته اند، حال و آیندۀ مردم ایران و هیچ نقطۀ جهان پشیزی ارزش ندارد.
اقتصاد جمهوری اسلامی را بیش از آن که فرمان های خامنه ایِ مفلوک تعیین کند، نهادهای سرمایه داری جهانی مثل صندوق بین المللی پول و امثال ترامپ تعیین می کنند. فرمان افزایش بنزین یا مالیات ها فرمان مراکز جهانی اقتصاد سرمایه داری به رژیم های ایران، ترکیه، شیلی، بولیوی و غیره است. تولید فقر، بیکاری، آوارگی، تباهی و ستم در ذات نظام سرمایه داری است و علاوه بر این ذات عمومی، امروزه این نظام در سراسر جهان، دچار چنان بحرانی شده است که جبرا همۀ دهشت های همیشگی اش را چند برابر کرده است. اقدام رژیم جمهوری اسلامی در افزایش بهای بنزین بخشی از پروژۀ نئولیبرالی کاهش سوبسیدهای دولتی است که نظام جهانی سرمایه داری طی چهار دهه اخیر در مناطق مختلف جهان پیش برده است. سیاستی که از مهمترین پیشنهادات نهادهای جهانی سرمایه داری امپریالیستی همچون صندوق بین المللی پول، بانک جهانی و سازمان تجارت جهانی به کشورهای تحت سلطه (جهان سوم) است و تاکنون زندگی چند میلیارد نفر از مصر و هند و مکزیک تا غنا و رومانی و شیلی را به ورطۀ فلاکت و سختی مضاعف کشانده است. اما تصمیم اخیر رژیم دلایل دیگری هم دارد. فشار ناشی از تحریمهای آمریکا، به ویژه محدودیتهای فروش نفت و معاملات بین المللی، کسری هنگفتی در بودجۀ سال آینده دولت به وجود آورده است که برای تأمین این کسری به دنبال منابع جدید افزایش درآمدهایش است و چه چیز دم دست تر از حمله به معیشت مردم؟ این در حالی است که هزاران میلیارد پول پروژه های نظامی، هسته ای، موشکی و جنگ افروزانه جمهوری اسلامی، هزاران میلیارد بودجۀ نهادهای ترویج و تبلیغ جهل و خرافۀ دینی و هزاران میلیارد پولهای غارت شده توسط آقازاده های فاسد و دزد کماکان ادامه خواهند یافت!
انقلاب کمونیستی و جنگ انقلابی
همه جا جنگ است و جنگ های بیشتری هم دامن گیر بشریت خواهد شد. این یک ارزیابی علمی از واقعیت های این جامعه و کل جهان است. اگر همین نیروی «جوان و بی آینده» که ستون فقرات خیزش آبان بود وارد مبارزه برای یک انقلاب کمونیستی و تدارک برای آغاز جنگ انقلابی جهت محقق کردن این انقلاب نشود، شمار بزرگی از آنها به سمت جنگ سالاران و شبه نظامیان از انواع و اقسام رانده خواهند شد– جنگ سالارانی که در کشورهای خاورمیانه نیروهای نظامی و اطلاعاتی جمهوری اسلامی، اسراییل، آمریکا، روسیه، عربستان، ترکیه و… را از میان قشر «جوان و بی آینده» اجیر و متشکل کرده اند و باز هم خواهند کرد. دو راه بیشتر در مقابل جامعه نیست: راهی که در چارچوبه نظام طبقاتی حاکم است حتی اگر رژیم دیگری به جز جمهوری اسلامی در رأس آن بنشیند. و یا راه انقلابی که هدفش سرنگونی جمهوری اسلامی و استقرار جمهوری سوسیالیستی نوین در ایران است.
انقلاب کمونیستی به جایگزینی یک رژیم سکولار با رژیم دینمدار جمهوری اسلامی اکتفا نمیکند، صرفا به تخفیف فقر و پدرسالاری و کاهش سرکوب اندیشه و ستم ملی بسنده نمی کند. بلکه دست به ریشه ها برده و نظام مالکیت خصوصی بر ابزار تولید به عنوان سرچشمه شکاف طبقاتی، انباشت فقر و محرومیت هولناک در یک طرف برای ده ها میلیون نفر و انباشت ثروت های افسانه ای در دست عده ای معدود را ریشه کن می کند و به همین علت قادر است تمامی اشکال و انواع ستم و بهره کشی و تبعیض را ریشه کن کند.
خیزش آبان ۹۸ و مازاد ناشی از آن همانند خیزش دی ۹۶ در خط مستقیم پیش نخواهد رفت و مسلما فروکش خواهد کرد تا باردیگر مانند آتشی از زیر خاکستر بلند شود. وظیفه ما اما این است که در این فاصله بر بستر زمین حاصلخیزی که این خیزش بر جای گذشته مدرسۀ جنگ را به خوبی از سر بگذرانیم، تقسیم بندی جامعه به طبقات مختلف را باز بشناسیم، حول تدارک انقلاب کمونیستی تبلیغ، ترویج و سازماندهی کنیم، شمار هر چه بیشتری از مردم را به دور آلترناتیو و خط و انقلاب مان بسیج کنیم، مردم را نسبت به خصلت قدرت های امپریالیستی و جنایت هایشان آگاه کرده و به آموزش علم استراتژی و تاکتیک جنگ انقلابی بپردازیم. تا در دور آتی برخاستن موج خیزشها و قیامها که لاجرم در دل جامعه طبقاتی و نظام سرمایه داری دیر یا زود برخواهند خاست، از هر لحاظ کیفیتا آماده تر باشیم. اگر مدرسه جنگ طبقاتی را به خوبی از سر نگذرانیم، در پیچ و خم های مبارزۀ طبقاتی گمراه شده و به جمهوری اسلامی فرصت تخفیف بحران هایش در سطح بین المللی و کشیدن تسمه از گُردۀ مردم در داخل را داده ایم.
مبارزه با این رژیم و مغلوب کردن آن امری جدی است و نیازمند علم و نقشه راه و رهبری است. ضرورت انقلاب کمونیستی از افکار یا تمایلات ما بر نمی خیزد. بلکه همان طور که در مانیفست و برنامۀ انقلاب کمونیستی در ایران گفته ایم ریشه در تضادهای عمیق اجتماعی دارد. تاریخ دولت های طبقاتی — در همۀ اشکالشان — مدتها پیش به سر رسیده و به همین علت با هر دم و بازدمشان انواع قساوت ها و رنج های طاقت فرسا را بر اکثریت مردم هر جامعه ای تحمیل می کنند.
پس این انقلاب یک ضرورت است. اما هرگز به خودی خود از راه نمی رسد حتا اگر فشارهای فقر و گرسنگی و سرکوب سیاسی میلیون ها بار بیش از این ها شود. بلکه، کاری است که باید آگاهانه و پیوسته آن را تدارک دید و به فرجام پیروزمند رساند. امروز بزرگترین کمبود ما برای پیشبرد این انقلاب آن است که حتا شمار کمی از جوانانی که ستون فقرات خیزش آبان بودند و باید ستون فقرات چنین انقلابی شوند، در مورد آن چیزی نمی دانند. حتا در تصورشان نمی گنجد که می توان جامعه ای ساخت که متکی بر شکاف طبقاتی و سرکوب سیاسی و امنیتی، شکاف میان زن و مرد و میان ملیت ها نباشد. این وضعیت بزرگترین عامل نامساعد در پیشبرد این انقلاب است و بدون حل این معضل، امکان پیشروی نیست. همین مساله، تکلیف و وظیفۀ امروز ما را روشن می کند. بردن این آگاهی به میان آنها و رساندن پیام این انقلاب و اینکه حزب و نقشه راه و برنامه ای برای این انقلاب موجود است و آن چه موجود نیست نیروی آگاه و سازمان یافته آنان در صفوف این انقلاب، همراه با دیگران و تحت هدایت «مانیفست وبرنامه انقلاب کمونیستی» و بر مبنای استراتژی و راه انقلاب برای سرنگونی جمهوری اسلامی و استقرار جمهوری سوسیالیستی است. وقت تنگ است، باید لحظه را دریافت.
از هر قطره خون شهیدان و جان باختگان نبرد چهل سالۀ اخیر علیه تباهی جمهوری اسلامی، ده ها و صدها و هزاران عزم آماده و آگاه برای نبرد و انقلاب بر بکشیم. نسل عصیانگر و قیام آفرینِ خیزش آبان ماه، ستون فقرات جنگ انقلابی آتی خواهند بود. پس زنده باد انقلاب و مرگ بر جمهوری اسلامی!