امپریالیسم چه هست و چه نیست و حزب دموکرات به مثابۀ نهادی از سیستم سرمایه داری-امپریالیسم
گزیده هایی از مکاتبات منتشر نشدۀ باب آواکیان. ۲۱ سپتامبر ۲۰۲۰
ترجمه از حزب کمونیست ایران (م ل م)
می خواهم تأکید کنم که منظور از “امپریالیسم”، همان مفهوم استعمار قدیم و تصرف کامل (یا اشغال) سرزمین مردم دیگر نیست (اگرچه این کار توسط امپریالیسم عصر مدرن نیز هنوز اتفاق می افتد). حتا منظور، صرفا “جنگ افروز” بودن آن نیز نیست. اگرچه، نمایندۀ واقعی سیستم امپریالیستی بودن الزاما نیازمند استفاده واقعی از جنگ و تهدید به جنگ است. منظور از “امپریالیسم” و “امپریالیست” اساسا این تحلیل علمی از امپریالیسم است: امپریالیسم، تکامل سیستم سرمایه داری به یک سیستم استثمار بین المللی است که به طور فزاینده ای بر فوق استثمارِ جهان سوم متکی است (نگاه کنید به کارگاه های عرقریزان در بنگلادش که مملو از زنان فقیر است یا کودکانی که بیرحمانه در معادن کنگو استثمار می شوند) و مکمل یا تاثیر آن در خودِ کشورهای امپریالیستی تغییر در ساختار اجتماعی و طبقاتی این کشورها و تشدید انگل وارگی اقتصادی است که از شاخص های این سیستم است.
امروز، بدون این فوق استثمارِ حقیقتا قساوتمندانه و بدون اعمالِ خشونت وحشیانۀ چندجانبه برای حفظ آن، سرمایه داری — و به ویژه سرمایه داریِ کشورهای امپریالیستی مانند ایالات متحده آمریکا، اصولا نمی تواند وجود داشته باشد. منظور از “انگل وارگی” به طور خاص این است: انباشت ثروت با استفاده از طرق و ابزاری که مستقیما درگیر در سازماندهی استثمار و فوق استثمار نیستند اما در نهایت بر آن تکیه دارند و این ابزارها بیشتر در حوزۀ سوداگری مالی هستند (بورس یک نمونه بارز آن است). “انگل وارگی” امروزه در این واقعیت متجلی می شود که بخش عمده ای از اقتصاد ایالات متحده آمریکا در عرصۀ مالی، بیمه و املاک و مستغلات است که به اختصار به آن “فایر” می گویند {FIRE: finance, insurance, and real estate}. و همانطور که لنین خاطرنشان کرد، امپریالیسم “مهر انگل وارگی” را بر کل کشورهای امپریالیستی، مانند ایالات متحده می زند و جنبه ای از انگل وارگی، “انتقال” بخشی از “غنائم” امپریالیستی به طبقاتی که خارج از طبقۀ حاکمه هستند، به ویژه به طبقه (طبقات) متوسط می باشد. این کار بخشی از سیاست ایجاد “ثبات” در کشورهای امپریالیستی است. من در اثر خود به نام گشایش ها این پدیده و به طور کلی خصلت و پیامدهای امپریالیسم را تشریح کرده ام. در این زمینه همچنین می توانید به نوشته های ریموند لوتا رجوع کنید. مانند مقاله های جدید وی:« انگل وارگی و تغییر ترکیب طبقاتی-اجتماعی در ایالات متحده آمریکا از دهۀ ۱۹۷۰ تا امروز: مقدمه و چکیده» و « از چرخ دنده های توسعه تا چرخ دنده های مرگ سلطه امپریالیستی، کوید ۱۹، و فقرای محکوم به فنای جهان».
این واقعیتی است که اِعمالِ این سیستم استثمار (و فوق استثمار) مستلزم سرکوب بیرحمانه است که اغلب با کشتار همراه است و در جهان سوم، عموما توسط رژیم های ارتجاعی بومی پیش برده می شود (در برخی موارد، این رژیم ها مستقیماً توسط امپریالیست ها نصب می شوند که آمریکا در این زمینه “رهبر جهان” است). اما، در برخی موارد پیشبرد این سرکوب مستلزم مداخله مستقیم خود امپریالیستها است. به طور مثال، می توان به مورد حمله آمریکا به عراق در سال ۲۰۰۳ اشاره کرد (اگر بخواهیم به قبل از آن نگاه کنیم می توانیم مورد تجاوز آمریکا به جمهوری دومنیکن در سال ۱۹۶۵ را مثال بزنیم که در آن زمان تحت ریاست جمهوری حزب دموکرات بود و هم زمان جنگ وحشتناکی را در هندوچین پیش می برد) یا “کودتاهای” متعددی که توسط سیا مهندسی می شد (مانند ایران در سال ۱۹۵۳، گواتمالا در سال ۱۹۵۴، شیلی در سال ۱۹۷۳ و همچنین کودتای خونین و حیوان صفتانۀ آمریکا در اندونزی در سال ۱۹۶۵ که آنهم در دورۀ ریاست جمهوری جانسون انجام شد. در این کودتا، حداقل نیم میلیون نفر و محتملا یک میلیون نفر کشته شدند. در واقع، کشتار ذبح گونه از مردم راه انداختند. و مورد اخیرتر مورد کودتا در هندوراس است که با حمایت دولت اوباما انجام شد و در حالی که هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه بود.)
همه این کودتاها، تجاوز های نظامی و جنگ های دیگرِ امپریالیستها یک دلیل و هدف اساسی دارد: حفظ کنترل امپریالیستها در مناطقی که آن ها را مناطق استراتژیک جهان می دانند (این چیزی است که امپریالیست های ایالات متحده آن را “منافع امنیت ملی” می خوانند) و برای تامین منافع استراتژیک امپریالیستی. جنگ های آنها هرگز به خاطر نگرانی های “بشردوستانه” نیست (حتی وقتی چنین نگرانی هایی را بروز دهند اساسا به خاطر حفظ “منافع امنیت ملی” است و این مساله است که برای امپریالیست ها تعیین کننده است). یک نمونۀ تکان دهنده از نگاه و رویکرد امپریالیست ها را می توان در حرف هایی که ترامپ در مصاحبه با باب وودوار در مورد تجهیزات نظامی آمریکا زد ببینیم. او با تفرعن و به خود بالیدن در مورد سلاح های قدرتمندی حرف زد که ایالات متحده آمریکا دارد و گفت که روس ها و چینی ها حتا از آن خبر ندارند (واضح بود که منظورش سلاح های هسته ای است). فکر می کنید پاسخ سیاستمداران حزب دموکرات (و کسانی که در ساختارهای حاکم با آنها همسو هستند) به این حرف ها چه بود؟ اصلا کسی نگفت «وای چقدر هولناک است که رئیس حکومتِ ایالات متحده (و فرمانده کل نیروهای مسلح آن) لافِ داشتن سلاح های کشتار جمعی وحشتناک را می زند که همه باید آرزو کنند هرگز دوباره استفاده نشوند»! خیر. حتا نگفتند، «وضع خطرناکی است چون انگشت ترامپِ قلدر که دچار زوال عقل است بر روی ماشه سلاح های هسته ای قرار دارد». خیر! آنها ترامپ را به دلیل فاش کردن این خبر (به روس ها و چینی ها) که ایالات متحده چنین سلاح هایی دارد، مورد انتقاد قرار دادند. هیچ چیز نمی تواند با چنین وضوحی ورشکستگی کامل و حیوان صفتی این سیستم امپریالیستی و کلیۀ نمایندگان طبقه حاکمۀ آن را نشان دهد.
با توجه به همه اینها، می خواهم تصریح کنم که هنگام صحبت از حزب دموکرات به عنوان حزب “امپریالیستی” (و تاکید بر نقش آن به عنوان ابزارِ سیستم سرمایه داری-امپریالیسم)، منظورم همۀ کسانی که به این حزب رای می دهند یا به لحاظ سیاسی خودشان را با آن شناسایی می کنند نیست. بلکه، رهبران حزب دموکرات و از همه مهمتر و اساسی تر خودِ این حزب به عنوان یک نهاد سیاسیِ سیستم سرمایه داری- امپریالیستی است.
این متن ترجمه ای است از