نشریه «آتش» شماره ۱۴۰- تیر ماه ۱۴۰۲​

سرکوب ها، گذرا نیست! خیزش برای آزادی زندانیان سیاسی!

ما با رژیمی به شدت نامشروع روبرو هستیم که مجبور به سرکوب است. مجبور است ده ها هزار نفر را در زندان نگاه دارد و اعدام کند تا تمام جامعه را در هراس فرو ببرد. این شرارت را می توان و باید با بلند شدن خیزشی برای آزادی زندانیان سیاسی متوقف کرد. نه تنها ضرورت بلکه فرصت های مهمی برای متوقف کردن ماشین سرکوب جمهوری اسلامی به وجود آمده است. سرکوب خونین دی ۱۳۹۶، کشتار آبان ۱۳۹۸ و جنگ خیابانی شش ماهه با مردم از شهریور ۱۴۰۱ به بعد، ته مانده های «مشروعیت» رژیم و رهبر مفلوک آن را به زیر خاک کشید و مقابله با سرکوب و مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی را به یک جبهه نبرد بسیار مهم مردم با این رژیم تبدیل کرد. 

چند نکته مهم در رابطه با این نبرد، حیاتی است. 

نکته اول: مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی، پتانسیل انقلابیِ زیادی دارد. اما، اگر در مجرای معاملات کثیف میان دولت های امپریالیستی و جمهوری اسلامی مثل معامله بمب گذار جمهوری اسلامی در بلژیک٬ اسدالله اسدی با چند تن شهروند اروپایی بیفتد یا اسیر چارچوب استراتژی های ارتجاعیِ جریان هایی بشود که خواهان «رژیم چنج» به واسطه حمایت دولت های امپریالیستی غرب و اسراییل و عربستان هستند، بی تردید پتانسیل مثبت و انقلابی آن به هرز می رود. در مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی، باید با اصل اتکاء به خود و جلب حمایت انترناسیونالیستیِ مردم جهان حرکت کنیم. «اتکا به خود» در درجه اول و به طور اساسی با خط سیاسی در پیشبرد هر مبارزه ای معنا پیدا می کند. مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی در چارچوب «حقوق بشر» و «دموکراسی» در مغایرت با اتکا به خود قرار دارد؛ زیرا، این جبهه نبرد را وارد چارچوبه های حاکم در جهان سرمایه داری امپریالیستی می کند. در حالی که، زندان های خوفناک و تعلیم و تجهیز رژیم های بیرحم در آسیا و آفریقا و آمریکای لاتین جزء لاینفک عملکرد این نظام جهانی بوده و هست. بی تردید، باید دولت های امپریالیستی غرب را در رابطه با جنایت های جمهوری اسلامی وادار به پاسخگویی کرد. زیرا، از شرکای تجاری و سیاسیِ دیرینۀ جمهوری اسلامی بوده اند. اما برای دست یافتن به این هدف، باید ابتکار عمل سیاسی و ایدئولوژیک را از کف نداد. و این امر تنها در صورتی ممکن است که مبارزه را با سیاست هایی پیش ببریم که کاملا خارج از چارچوب های سیاسی و ایدئولوژیک تولید شده توسط این دموکراسی های امپریالیستی است.  

سیاست ارتجاعی دخیل بستن به عربستان و اسراییل و دیگر دولت های ارتجاعی تحت عنوان «دشمن دشمن من، دوست من است» در بهترین حالت، یک توهم تلخ است؛ اما به واقع، تولید کنندۀ نیروهای هار شبه نظامی است که در صورت به قدرت رسیدن، دم و دستگاه سرکوب و شکنجه و زندانِ جمهوری اسلامی را همراه با مدیران و کارگزاران آن در اختیار خواهند گرفت. همان طور که جمهوری اسلامی، علاوه بر در اختیار گرفتن زندان ها و آموزه های سرکوب و شکنجۀ شاه، بسیاری از متخصصین سرکوب را در رژیم خود ادغام کرد که در مکتب زندان و شکنجۀ آفریقای جنوبی و اسراییل آموزش دیده بودند. در جریان خیزش ژینا، در خارج از کشور نیروهای راست اپوزیسیون تلاش کردند مبارزات مردم برای سرنگونی جمهوری اسلامی را وارد چارچوبه های امپریالیست های غربی کنند و به توهمات گستردۀ خود مردم در این زمینه دامن زدند. دست آخر «امپریالیست های دموکراسی خواه» سمت جمهوری اسلامی را گرفتند! آن جلسات ملاقات پر هیاهو با سران اروپا و دعوت شدن به کاخ سفید و ملاقات با آیت الله بلینکن (وزیر امور خارجۀ بایدن)، نشستن در سازمان ملل با همراهی و حمایت نماینده آمریکا و… کارزار ایدئولوژیک ارتجاعی و کثیفِ دخیل بستن به قدرت هایی بود که خود، جنایتکاران جنگی هستند و در اقصی نقاط جهان شکنجه گاه دارند. این «بیراهه» ها را به موقع و حتا در شرایط وجود فضای ملتهب و احساسی باید افشا کرد و گفت، این راه ارزانی همان رهروان مرتجع اش باد! زیرا، گسترش این نوع توهمات، در ترکیب با افتِ موقت خیزش که همیشه بی چون و چرا اتفاق می افتد (زیرا دیالکتیک هر حرکت مادی در این جهان است، از جمله خیزش و حتا فرآیند انقلاب هایی که آگاهانه بر پایه نقشه ای علمی رهبری می شوند) یأس و سرخوردگی تولید می کند. نتیجۀ سیاست ها و عملکرد اپوزیسیون راست پهلوی چی و متحدینش (هرچند، متحدین موقت) که خود را برای مدتی بر حرکت های اعتراضی در خارج از کشور تحمیل کردند، همین بود. عدم موفقیت ما در ایجاد یک صف آرایی بنیادا متفاوت، باعث شد که صحنۀ  تقابل با جمهوری اسلامی بیش از اندازه به دست این جریان منسوخ بیفتد و در نهایت، از شکست طرح های فشل آن، جمهوری اسلامی برای خود جرعه «آبرویی» خرید. (در ادامه در زیر عنوان «کیفیت مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی، عامل تعیین کننده در پیروزی آن است» به این نکته بیشتر خواهیم پرداخت)

نکته دوم: در این مبارزه باید به حمایت مردم جهان تکیه کرد و نه دولت های مختلف. برای تکیه به حمایت مردم جهان نیز باید آنان را با سیاست انترناسیونالیستی به کارزار آزادی زندانیان سیاسی در ایران جلب کرد. سیاست انترناسیونالیستی دارای مبنای واقعی بسیار قدرتمندی در دنیا است. زیرا نظام سرمایه داری امپریالیستی همۀ مردم جهان را به یکدیگر گره زده است. آن چه در ایران رخ می دهد و به شکل شورش علیه جمهوری اسلامی بیان می شود، در واقع فریاد بشریت است که منتج از کارکرد نظام سرمایه داری جهانی در تولید رنج های چندگانه است و مشابه رنج هایی است که ۸۰ میلیون نفر مردم ایران در اسارت جمهوری اسلامی تجربه می کنند. (در ادامه تحت عنوان «انترناسیونالیسم» بیشتر به این نکته خواهیم پرداخت).

نکته سوم: رژیم تلاش می کند، سرکوب خونین اش را به طور تفاضلی یا ناهمگون پیش ببرد. یکی از اهدافش، «تفرقه بینداز و حکومت کن» است. به طور مثال، می کوشد تا  در ازای سرکوب خونین تر مردم بلوچ و عرب و کُرد، مردم فارس و مرکزنشین را با خود متحد کرده یا «بی طرف» نگاه دارد یا با حرکت های صنفی و مطالباتیِ کارگران و بازنشستگان و معلمان برخورد «نرم» کند. به یاد بیاوریم که چگونه خامنه ای، «حق» کارگران به اعتراض نسبت به حقوق و مزایای کم و بیکاری را تایید کرد و علیه خیزش ژینا تاخت. در جواب به حیله های «تفرقه بینداز و حکومت کن» این مرتجعین، معلمین و کارگران مبارز که پی در پی و با پایداری علیه بی حقوقی بپا خاسته اند٬ می توانند اتحاد گسترده ای حول شکستن درهای زندان و آزادی پرندگان قهرمان مان بازی کنند و موضوع زندانی سیاسی- امنیتی را تبدیل به نماد شرارت بی پایان جمهوری اسلامی علیه هشتاد میلیون نفر اهالی این کشور کنند. هیچ جنبش اجتماعی ای نمی تواند و نباید محدود به مطالبات «درونی» خود باشد، به ویژه در شرایط کنونی. درغلتیدن به هویت گرایی در جنبش های اجتماعی – حال این هویت گرایی چه کارگری باشد، چه صنفی و چه ملی و چه سایر اشکال آن، امکان هر گونه مبارزۀ سراسری علیه تبه کاری جمهوری اسلامی را محدود و در نهایت مسدود می کند.

نکته چهارم: همه باید بدانیم که خیزش ها دچار افت می شوند و درست در هنگام افت، ارتجاع حاکم هارتر می شود تا نسل جدیدی را که پا به مبارزه گذاشته از میدان به در کند. پیکر عده ای را مُثله مُثله می کند تا با نمایش «قدر قدرتی اش» بقیه را روحیه باخته و نادم از مبارزه کند و روحیۀ تسلیم طلبی را رواج دهد. سخنرانی های گاه به گاه خامنه ای قرار است به ابراز «قدرت» رژیم خدمت کند و نشان دهد که «ما چنگ و دندان داریم و سرکاریم»! اما این را نیز باید بدانیم که رژیم بسیار شکننده و کشتی اش پر از شکاف است. این رژیم بیرحمی می کند اما قادر نیست انسجام اش را حفظ کند. خیزش ژینا و سرکوب خونین آن، عدم مشروعیت این رژیم را تبدیل به موقعیتی استراتژیک و غیرقابل ترمیم کرد و انسجام درونی اش را به طور کیفی برهم زد. بنابراین، فرصت های مهمی برای این که کارزار سرکوب رژیم را عقب رانده و به ضد خودش تبدیل کنیم به وجود آمده؛ به شرطی که خط صحیح داشته باشیم و مبارزه را بر مبنای خط صحیح سازماندهی کنیم. این سازماندهی را باید با «جنگ ترکیبی» پیش برد. یعنی، سازماندهی مخفی برای تداوم مقاومت، مقاومت های شجاعانه ای که در ادامه خیزش ژینا به شکل های گوناگون تداوم دارد؛ و سربلند کردن یک نیروی واقعا مصمم و انقلابی از دل سرکوب ها. 

نقش روشنفکران، دانشجو و دانشگاه در این مبارزۀ حیاتی

یکی از نقطه ضعف های خیزش سراسری برای سرنگونی جمهوری اسلامی آن است که هنوز فرهنگ واکنش به زندانی سیاسی و اعدام در جامعه بسیار محدود است. دانشجو و دانشگاه باید به این چالش پاسخگو باشند. اگر قرار است جنبش دانشجویی ای شکل بگیرد که نسبت به شعار «ایستاده ایم تا پایان» صادق باشد و از ایستادن در کنار مردم نهراسد، باید مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی را تبدیل به هدف مبارزاتی خود کند و نه تنها در این زمینه مفهوم سازی کند بلکه در عمل نیز با تکیه بر گسترۀ دانشگاه ها و دانشجویان و روشنفکران شجاع، مبتکر خیزش برای آزادی زندانیان سیاسی باشد. در این صورت، جنبش دانشجویی و روشنفکری ای می تواند شکل بگیرد که پرچمدار اتحاد کلیۀ جنبش های اجتماعی دیگر مانند جنبش کارگری و معلمی و زنان و غیره در خیزش برای آزادی زندانیان سیاسی باشد. فعالین کمونیست موظف هستند که به طور پیگیر و نقشه مند و ادامه دار وظیفۀ جنبش دانشجویی را در این زمینه برجسته کنند. 

کیفیت مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی، عامل تعیین کننده در پیروزی آن است

در پیش برد مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی نیز باید رویکرد استراتژیک داشت. هرچند، استراتژی وسیاستِ کنکرت در  مبارزاتِ خاص، یک چیز نیستند. اما خط و سیاست خاص ما در هر عرصۀ خاص مبارزاتی باید تحت تاثیر استراتژی انقلابی سرنگونی جمهوری اسلامی و استقرار جمهوری سوسیالیستی نوین تعیین شود. جریان های بورژوایی نیز سیاست های خاص شان را تحت تاثیر استراتژی (یا سیاست کلان شان) در رابطه با آیندۀ جامعه تعیین می کنند. فقط خرده بورژوازی است که در حرف می تواند مدعی استراتژی انقلابی باشد اما در عمل، حامل سیاست های بورژوایی باشد. به طور مشخص، ما هرگز نمی توانیم مقابله با قوۀ قضاییۀ فاشیستی جمهوری اسلامی و دستگاه سرکوب آن را در چارچوبۀ «دموکراسی» امپریالیستی و نهادهای «حقوق بشر» سازمان ملل پیش ببریم. اما برای جریان های بورژوایی، حرکت در این چارچوب کاملا منطبق بر افق و سیاست های کلان شان است. برای ما روشن است که این سیاست، هم موجب تقویت جمهوری اسلامی می شود و هم جریان هایی مانند سلطنت طلبان و مجاهدین. اینها، کاملا با پشتوانه مراکز قدرت امپریالیستی حرکت می کنند و هدفشان آن است که به واسطۀ آنها «جایگزین» رژیم جمهوری اسلامی بشوند — همان طور که در سال ۵۷ خمینی و همپالگی هایش جایگزین رژیم پهلوی شدند. به علاوه، سرکوب مردم هرگز یک امر گذرا نیست و با بحث های «حقوق بشری» حل نخواهد شد. این سرکوب، حتا خشونت بارتر از اینها خواهد شد و باید با دید و درکی روشن، خود و مردم را برای بحران های بزرگ آماده کنیم. این به معنای آن نیست که نمی توانیم رژیم را وادار به عقب نشینی کنیم ولی میزان موفقیت ما در این امر وابسته به نوع کار ما و خط سیاسی ما در این مبارزه مشخص است که برگرفته از افق انقلاب کمونیستی است. وجود هسته ای رو به افزایش در بطن مبارزه توده ای انترناسیونالیستی با اتکا به خود، نه تنها به هدف انقلاب خدمت می کند بلکه در همین مبارزه مشخص برای آزادی زندانیان سیاسی نیز که مبارزه ای بلندمدت و با تاکتیک هایی علیه محاصره و سرکوب رژیم خواهد بود، لازم و ضروری است. در نبرد برای آزادی زندانیان سیاسی و به طور کلی، در عرصه های گوناگون مبارزه علیه جمهوری اسلامی، باید به حداکثر ممکن بکوشیم تا نظر و تفکر مردم، به ویژه جوانان را به سمت این حقیقت جلب کنیم و به طور علمی و قانع کننده به آنان نشان دهیم چرا لازم است هرچه سریع تر با انقلاب کمونیستی که برنامه حزب ما است٬ همراه شوند و برای پیشبرد آن متشکل شوند. انقلاب کمونیستی یک راه حل دلبخواه نیست. تنها راه حل برای تغییر شرایط تاریخی ای است که جمهوری اسلامی را به وجود آورده است. تلاش نکردن برای تغییر این شرایط تاریخی، به تقویت آن منجر می شود –آن هم در شرایطی که کل سیستم سرمایه داری در احتضار است و نظام جمهوری اسلامی که نفس از ما بریده نمادی از آن است.  

پس «کیفیت» شرط اصلی و تعیین کننده در پیشبرد موفقیت آمیز این مبارزه است. تضمین این کیفیت، داشتن وضوح در مورد چهار نکتۀ فوق و به طور کلی، وضوح در مورد «برای که» و «برای چه» است. 

برای که و برای چه؟

همان طور که گفتیم، در این عرصه نیز، نیروهای سیاسی مختلف، سیاست های متفاوتی دارند. سیاست های متفاوت نیروهای سیاسی مختلف، در نهایت برخاسته از این است که «برای چه» و «برای که» می کوشند و بر مبنای کدام منافع طبقاتی با جمهوری اسلامی مخالفت می کنند. بیایید مقایسه ای کنیم. ما «برای چه» می جنگیم؟ برای سرنگونی جمهوری اسلامی و استقرار جمهوری سوسیالیستی نوین. سلطنت طلب «برای چه» می جنگد؟ برای کنار زدن جمهوری اسلامی و نشستن بر جایش در راس همان نظام ستم و استثمار. ما «برای که» می جنگیم؟ برای اکثریت مردم تحت ستم و استثمارمان که به شکل های گوناگون تیغ نظام جمهوری اسلامی بر گردنشان قرار دارد: از طریق گسترش فقر و بیکاری در نتیجۀ کارکرد نظام سرمایه داری، ستم بر زن، ستم بر ملل غیر فارس، سرکوب امنیتی گستردۀ فعالیت سیاسی و آزادی بیان و اندیشه، ادغام دین و دولت و سلطۀ قوانین شریعت بر حیات جامعه، نابودی محیط زیست و جنگ های ارتجاعی. سلطنت طلب «برای که» می جنگد؟ برای طبقه سرمایه داران داخل و خارج از قدرت در جمهوری اسلامی با هدف تحویل گرفتن تمام نظام استثمار و دستگاه سرکوب امنیتی جمهوری اسلامی.  

بستر جهانی خیزش مردم علیه جمهوری اسلامی و مبارزه علیه زندان و اعدام

باید انتظار رخدادهای غیرمنتظره ای در سطح جهان را نیز بکشیم. بحران رژیم ها، یک روند جهانی است و فقط مختص جمهوری اسلامی نیست. بحران جمهوری اسلامی و ورشکسته از آب درآمدن آلترناتیوهای ارتجاعی مانند سلطنت طلب ها و مجاهدین و غیره، به خودی خود موجب ریختن توهمات مردم نخواهد شد. بلکه متمایز کردن خط جنبشی برای یک انقلاب واقعی، ابراز وجود خط و استراتژی و افق حزب مان به عنوان پیشاهنگ انقلاب کمونیستی، عنصر تعیین کننده در زدودن توهمات و آماده کردن مردم برای نبردهای سرنوشت ساز است. ما باید بر روی این اصل که خط صحیح در پیروزی تعیین کننده است، پافشاری کنیم و بر این مبنا نیروهایمان را گسترش داده و سازماندهی کنیم. حتا برای علمی تر و انقلابی تر کردن افکار رفقا و همراهان مان نیز باید بر خط صحیح پافشاری کنیم و به جد در مورد خطر اتلاف وقت در «میان بُر» های بی حاصل هشدار داد. زیرا باز کردن راهی که مسیر و هدفش ساختن جامعه انقلابی است، برای ریشه کن کردن جنایت هایی که علیه مردم ما در ایران و علیه بشریت می شود تنها راه است. هر طرح و برنامه دیگر در مقابل این راه، غیر واقعی است و باید نقد و کنار زده شود. 

جهان امپریالیستی با سرعت به سمت وحشتناکی روان است. با بدیل دموکراسی نه می توان آن را توضیح داد و نه راه حلی برای این وضع پیدا کرد. زیرا ماهیت دموکراسی، با وضع موجود خوانایی دارد و بخشی از آن است. اگر با مفاهیمی حرکت کنیم که بخشی از وضع موجود است، هیچ یک از مبارزات مهم حتا به نتایج قسمی مثبت برای مردم نخواهد رسید (چه برسد به یک انقلاب واقعی). سرمایه داری به نقطه ای رسیده که نه فقط در ایران بلکه در تمام جهان باید از آن گذر کرد و گذر نکردن مرتبا شرایط را مرگبارتر و رنج آلودتر خواهد کرد. اوضاع ایران نمودی از این لحظه از شرایط تاریخی است. 

اهمیت حیاتی انترناسیونالیسم در مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی

در بالا بر اهمیت حیاتی انترناسیونالیسم در مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی، تاکید کردیم. انترناسیونالیسم یعنی، همواره باید اوضاع جهان را مد نظر داشت. این امر، دو جنبه دارد: 

یکم، اوضاع جهان در تداخل با اوضاع داخل هر کشور، عامل تعیین کننده در شکل گیری رخدادهای مهم در آن کشور است. برای مثال، اوضاع جهانی شامل رقابت های امپریالیستی بسیار شدید میان آمریکا و چین بر سر خاورمیانه و تجدید صف آرایی رژیم های ارتجاعی در این منطقه است. جمهوری اسلامی با مانور در این اوضاع تلاش می کند خود را در مقابل خیزش مردم تقویت کند. اما تلاطمات در اوضاع جهان و منطقه، کشتی جمهوری اسلامی را به صخره ها می کوبد و فرصت خوبی برای پیشروی خیزش مردم و مشخصا پیشروی ما کمونیست های انقلابی مهیا می کند.

دوم، مبارزات ما علیه جمهوری اسلامی، بخشی از مبارزات مردم جهان است؛ بخشی از واکنش مردم دنیا به اوضاع وحشتناکی است که نظام سرمایه داری- امپریالیسم برای بشریت رقم زده است. سیستم جهانی سرمایه داری- امپریالیستی غارت و ستم، همه ما از این تا آن گوشۀ دنیا را به هم پیوند داده است. این سیستم، توسط ماشین های دولتی سرکوب گر در هر کشور و ماشین های کشتار و نسل کشی امپریالیستی اعمال می شود. علت الهام بخش بودن خیزش در ایران برای مردم جهان دقیقا در همین واقعیت است. مردم دنیا با مقاومت مردم ما در مقابل سرکوب جمهوری اسلامی که در وجود زندانی سیاسی فشرده شده است، همذات پنداری می کنند. طبقات حاکمۀ کشورهای امپریالیستی، سعی می کنند احساس همبستگی مردم کشورهای خود با خیزش مردم ایران را در چارچوبه «حقوق بشری» محصور و محدود کنند. اما احساسات آنها پتانسیلا بسیار فراتر از این چارچوبه تنگ و محدود است. واقعیت دنیا، آن طور که باب آواکیان تحلیل و فرموله کرده، این است که تمام دنیا بر سر دوراهی «آینده ای وحشتناک یا حقیقتا رهایی بخش» ایستاده است و این واقعیت پتانسیل عظیمی را در مردم دنیا به وجود می آورد و ما باید بر پایۀ این واقعیت عمل کنیم و افق همبستگی بخش های مهمی از مردم دنیا را با مبارزات زندانیان سیاسی در ایران، گسترش دهیم تا ماهیت انترناسیونالیستی پیدا کند. یعنی با ما آرمان مشترک پیدا کنند. محتوای این انترناسیونالیسم را ریموند لوتا در سخنرانی اش به مناسبت «کارزار اضطراری برای آزادی فوری زندانیان سیاسی» این طور بیان کرد: «من صحبتم را با انترناسیونالیسم شروع می کنم و می خواهم بر این واقعیت تاکید کنم که در جهان امروز می توان راه دیگری در مقابل بشریت باز کرد و در همین راستا می خواهم سوال کنم که رابطۀ کمپین آزادی فوری زندانیان سیاسی در ایران با آن جهان آینده ای که می خواهیم بسازیم چیست؟… کسانی که در برابر این سرکوب ایستادگی می کنند، کسانی که با ظلم و ستم در ایران مبارزه می کنند، باید مورد حمایت قرار گیرند و این وظیفه ماست که با مردم ایران آرمان مشترک داشته باشیم. کسانی که در خیابان ها هستند و کسانی که در زندان هستند، زندگی آنها همانطور که در کمپین اضطراری می گوییم به معنای واقعی کلمه اکنون بر روی لبه تیغ قرار گرفته است. انترناسیونالیسم و مردم سراسر جهان در درجه اول اهمیت و اولویت ما قرار دارند. و مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی ایران مبارزه ای است که می بایست همه کسانی که مشتاق دنیایی بهتر هستند به آن بپیوندند. ما باید از مرزها عبور کنیم، ما باید به همدیگر نزدیک شویم، باید از قهرمانی برادران و خواهران  خود در ایران و هر نقطه دیگر جهان که مردم به پا می خیزند، یاد بگیریم. …  ما امروز با وضعیت خاصی در جهان روبرو هستیم، وضعیتی که دو نیروی ارتجاعی واپس گرا و منسوخ به جدال علیه یکدیگر ایستاده اند .از یک سو امپریالیسم، به ویژه امپریالیسم ایالات متحده که بر جهان تسلط دارد و رنج و استثمار طاقت فرسایی را بر مردم دنیا تحمیل کرده است. از سوی دیگر نیروهای واپسگرای متعفن ارتجاعی و زن ستیز بنیادگرایان اسلامی که در ایران حاکم است. بنابراین، ما با دو نیروی منسوخ شده ای مواجهه هستیم که هر یک برای دفاع و تداوم آن نوع سازمان اجتماعی می جنگند که دیری است تاریخ مصرف آن به سر آمده است؛ آن ها به طرز وحشیانه ای به تخریب محیط زیست کمر بسته اند. باید راه دیگری وجود داشته باشد و راه دیگری موجود است و آن کمونیسم نوینی است که باب اواکیان پیش گذاشته است. کمونیسم نوین، روش، رویکرد، چشم انداز و چارچوبی است برای بر پا کردن انقلابی برای رهایی بشریت از هرگونه استثمار و ستم و برای ایجاد  جامعه و جهانی که در آن انسان ها می توانند شکوفا شوند و ما می توانیم محیط زیست را برای نسل های فعلی و آینده حفظ کنیم …. این یک واقعیت الهام بخش است که در ایران حزب کمونیست ایران (مارکسیست لنینیست مائوئیست)، کمونیسم نوین را تحت شرایط سرکوبگرانه در دست گرفته و به کار می برد. مبارزه برای آزادی همه زندانیان سیاسی ایران، مبارزه برای آزادی این زندانیان و مقابله با این رژیم از یک سو و تهدیدهای امپریالیستی ایالات متحده از سوی دیگر، نبردی است بسیار مهم برای همه کسانی که طرفدار عدالت و مبارزه هستند. این مبارزه چشم اندازهای جدیدی را برای مردم جهان باز می کند که در دام این و یا آن دو منسوخ امپریالیسم یا بنیادگرایی ارتجاعی متعصب گرفتار نشوند. اگرمردم این کار را با روحیه مخالفت با هر دوی این رژیم بنیادگرای اسلامی و امپریالیسم انجام دهند٬ چشم انداز جدیدی باز می شود که نبرد کنونی، در این زمان و در این جهان، بتواند به ایجاد شرایط مطلوب تری کمک کند، به باز شدن شرایطی برای انقلابی که بشریت بتواند بر تمام شکل های ستم و استثمار نقطه پایان گذارد تا این دو منسوخ  به زباله دان تاریخ، جایی که به آن تعلق دارند فرستاده شوند. انقلاب برای رهایی همه بشریت در ایران و سراسر جهان، این چیزی است که در حال ساخته شدن است و این چیزی است که باید برای آن مبارزه کرد و این نبرد، نبرد برای آزادی این زندانیان سیاسی در ایران … برای همه کسانی که از عدالت اجتماعی حمایت می کنند، مهم است. و در عین حال نبردی است که می تواند و باید با نبرد برای جهانی نوین برای همه بشریت مرتبط باشد و این درست همان چیزی است که ما به عنوان انقلابیون درگیر در این کمپین انجام می دهیم … ما باید پژواک فریادها و خواننده آهنگ های آزادی تمام زندانیان سیاسی ایران باشیم. آن ها واقعا قهرمانان زمانه ما هستند.» (ریموند لوتا در برنامه ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۱  در کتابفروشی انقلاب در شهر نیویورک)

ضرورت ایجاد صف مبارزاتی متحد و گسترده

تنها کسانی اهمیت اتحاد اصولی را می فهمند که اهمیت سازمان دادن مبارزات قدرتمند برای ضربه زدن به رژیم را درک می کنند. خودِ زندانیان سیاسی الگوهای خوبی از متحد شدن و مقابله با دشمن ارائه داده اند. آنان درس های تکان دهنده ای از جدی و پیچیده و خونین بودن مبارزه با جمهوری اسلامی به همه داده اند و به خصوص به جوانانی که در خیزش اخیر پا به میدان مبارزه گذاشتند. زندانیان سیاسی می دانند چگونه باید در عین پافشاری بر اصول اعتقادی، در مقابل دشمن متحد شوند. 

 ایجاد صف متحد حول اصول اولیۀ اتکا به خود و اتکاء انترناسیونالیستی بر مردم جهان، در چارچوب و افقی که بیان منافع اکثریت مردم ما و بیان یک استراتژی تیز و برا علیه جمهوری اسلامی است، قوای ما را برای نبردهای خطیر آینده متحد و آماده خواهد کرد. شکل گیری چنین وحدتی با چنین کیفیتی، نقطه قوت مهمی برای مبارزات مردم علیه جمهوری اسلامی است و به عنوان هشدار سختی علیه رژیم و همدستانش عمل خواهد کرد.