آیا توافقات اقلیمی در کاپ ۲۸ دوبی دور از انتظار بود؟

زمان مطالعه: ۱۲ دقیقه

کاوه میلانی

تابستان امسال، مردم جهان چشمه ای دیگر از جهنمی را مشاهده کردند که سیستم سرمایه داریِ جهانی برایشان تدارک دیده است.

سال ۲۰۲۳ گازهای گلخانه ای (دی اکسید کربن، متان، اکسید نیتروژن) که با سوزاندن زغال سنگ، نفت و گاز حاصل می شود، غلظت بیش از اندازه یافته و این امر دمای کره زمین را به گرم ترین حد خود در ۱۲۵۰۰۰ سال رسانده است.(۱)  در اهواز، زاهدان، دهلی، قاهره، فینیکس و بسیاری از دیگر مناطق زمین، رکورد گرما شکسته شد و آتش سوزی ها و توفان های بسیار در پی داشت و جان بسیاری از مردم را به خصوص در جنوب جهانی گرفت. در جنوب ایران در منطقه خلیج فارس، گرما به بالاترین مقدار ثبت شده خود و دمای سطح آب های خلیج به ۳۶.۴ درجه رسید. ترکیب گرما و رطوبت بالا، اصلی ترین مکانیسم خنک کننده بدن انسان یعنی تعریق را مختل می کند و عواقب آن می تواند کشنده باشد. گرمای شدید هوا در روزهای ۱۱ و ۱۲ مرداد ۱۴۰۱ باعث تعطیلی عمومی در ایران شد. این وضعیت در بسیاری از کشورهای دیگرهم به تعطیلات عمومی منجر شد. زیست در چنین شرایط طاقت فرسایی، تنها گوشه ای از مصائبی است که تغییرات اقلیمی به همراه خواهد داشت.

کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد (کاپ ۲۸) از ۳۰ نوامبر ۲۰۲۳ در دوبی آغاز به کار کرد. در این کنفرانس، ۷۰ هزار نفر سیاستمدار، دیپلمات، رهبران تجاری، سرمایه گذاران و فعالان محیط زیستی، شرکت کردند تا به ادعای خودشان، با تغییرات آب و هوایی مقابله کنند. ۴ ماه پیش از برگزاری این کنفرانس، چند تن از معتبرترین دانشمندان جهان در امور اقلیمی نتایج تحقیقاتِ تکان دهنده ای را منتشر کردند.(۲) لازم است بخش هایی از این تحقیق را این جا بیاوریم تا سطح وخامت اوضاع را بهتر بببینیم. نوشته با این جملات شروع می شود: «زندگی در سیاره زمین در تنگنا است. ما در حال حاضر در یک قلمروی نامعلوم هستیم. برای چندین دهه، دانشمندان به طور مداوم در مورد آینده ای هشدار داده اند که به علت فعالیت های مداوم انسانی، گازهای گلخانه ای مضر وارد جو زمین شده و شرایط آب و هوایی پر آشوبی را تولید خواهند کرد. متاسفانه زمان مان دیگر تمام شده است و امروز نشانه های آن را می بینیم؛ رکوردها به شکل بی سابقه ای شکسته می شوند و صحنه های بسیار ناراحت کننده ای از رنج تولید می کنند. در زمینه بحران آب و هوایی، ما در حال ورود به عرصه ای ناشناخته و وضعیتی هستیم که هیچ کس تا کنون شاهد آن نبوده است.»

این مقاله، بسیار تکان دهنده است و در پایان می نویسد: «اثرات گرمایش جهانی به تدریج شدیدتر می شود و احتمالاتی مانند فروپاشی اجتماعی در سراسر جهان امکان پذیر است. در پایان این قرن، محل زندگی  حدود ۳ تا ۶ میلیارد نفر یعنی تقریباً یک سوم تا نیمی از جمعیت جهان احتمالا برای انسان ها غیر قابل قابل سکونت خواهد بود. گرمای بسیار شدید، زمین هایی که هیچ چیزی در ان ها نمی روید یعنی نبود غذا و مرگ و میر بالا مشخصه این مناطق خواهد بود.»

عده ای از فعالین اصلاح طلب محیط زیست امید داشتند که در کاپ ۲۸ میان قدرت های بزرگ جهان توافقی برای حذف تدریجی سوخت های فسیلی به دست آید. آنان این تصور را داشتند که توافقات «مثبتی» که در کنفرانس پاریس کسب شد ادامه یابد. آنان همچنین، توهم داشتند که این کنفرانس نیز مانند سایر کنفرانس ها، برای حفظ گرمایش زمین در ۵/۱درجه سانتیگراد، کاهش انتشار گاز متان، افزایش انرژی تجدید پذیر به سه برابر مقدار کنونی و کمک به کشورهای در حال توسعه برای تامین مالی منابع اقلیمی، تصمیماتی اتخاد شود؛ قرار بود کمک به کشورهای جنوب جهانی که بیشترین صدمه را می بینند، افزایش یابد.

برخی روزنامه ها در پایان کاپ ۲۸، فریبکارانه از یک «توافق بی سابقه» صحبت کردند. اما این توافق چیست؟

در این توافقنامه آمده است که کشورها «می‌توانند» با اتخاذ تدابیری «منصفانه، منظم و عادلانه»، میزان تولید و مصرف سوخت‌های فسیلی را تا پیش از سال ۲۰۵۰ یا حدود آن، به صفر برسانند.

در ابتدای کنفرانس، بخش بزرگ شرکت کنندگان خواستار اعلام «کنار گذاشتن» مدل سوخت کربنی بودند.

اما بدون توجه به اخطار دانشمندان و خواسته حداکثری «کنار گذاشتن سوخت فسیلی» به پایان رسید. نکتۀ مهم این است که در توافقنامه، عبارت «حذف تدریجی سوخت‌های فسیلی» گنجانده نشده و از واژه «کنار گذاشتن» نفت، گاز یا زغال ‌سنگ، بزرگ‌ترین عوامل انتشار گازهای گلخانه‌ای، استفاده نکرده است؛ واژه‌ای که برای برخی از هیئت‌های شرکت‌کننده در مذاکرات دوبی، خط قرمز بود. در توافق نهایی این کنفرانس، تنها به «تسریع در روند گذر به سوخت‌های دیگر» اشاره شده است. بنابراین، منافع سیستم به خطر نمی افتد.

توافقنامه می گوید در کنار و به موازات تولید و مصرف انرژی فسیلی، باید آلترناتیوهای دیگر را فعال کرد. به عنوان نمونه، جداسازی گاز گلخانه ای از نفت و گاز و ذغال سنگ با تکنیک های جدید می تواند در دستور کار قرار گیرد و یا انرژی های دیگر مانند بادی و خورشیدی می توانند رشد پیدا کنند.

در ارتباط با این جداسازی، تحقیقات زیادی شده است. اما در این جا دو نکته مهم هست. اولا، واقعیت این است که ما در سیستمی زندگی می کنیم که سرمایه داری و قوانین آن بر همه چیز، حاکم است. سرمایه ای که سود نکند توسط رقبای خود نابود می شود. ساختار کنونی جهان با سوخت های فسیلی، پی ریزی شده است. هر نوع تغییر ساختاری برای سرمایه های منفرد، منجر به سبقت سرمایه رقیب می شود و این یعنی خارج شدن از دور رقابت و نابودی. دوما، روند حاکم بر کنفرانس کاب ۲۸ و صحبت از گسترش شیوه های آلترناتیو در کنار استفاده از سوخت های فسیلی، عادی سازی یک شرایط غیر عادی است. هیچ چیز در مورد بحران محیط زیست و تغییرات اقلیمی و نتایج آن، ادامه روند معمول یا عادی نیست. ما با یک اضطرار درباره زندگی یا مرگ مواجه هستیم اما انعکاسی از این وضعیت در کنفرانس کاپ ۲۸ دیده نمی شود. به نمودار زیر توجه کنید مقدار تولید دی اکسید کربن در جهان، در سال گذشته، ۳۸ میلیارد تن بوده است و پیش بینی می شود که امسال از ۴۰ میلیارد تن هم بگذرد

نمودار ۱   تولید سالانه دی اکسید کربن (CO۲) در سراسر جهان از سال ۱۹۴۰ تا ۲۰۲۳ (به میلیارد تن)[۱]

توجه داشته باشید دانشمندان از خطری در حال حاظر صحبت می کنند و نه آینده ای دور. هیچ تکنیکی موجود نیست که با آن بتوان مثل سابق تولید کرد و مقدار تولید گازهای گلخانه ای را به طور اساسی کم کرد.

به این ترتیب، جهانی که به خاطر استفاده از سوخت فسیلی در بحران است، کماکان به تولید انرژی ار طریق سوزاندن سوخت فسیلی ادامه می دهد. هشدار دانشمندان بسیار روشن است: «بگذارید سوخت های فسیلی در زیر زمین بمانند»!

واقعیت تلخ این است که علی رغم این که دولت های سرمایه داری بارها در کنفرانس های متعدد، قول و قرارهای بسیاری برای رسیدگی به بحران اقلیمی انجام داده اند، اما، آن ها وابسته به سوزاندن هرچه بیشتر سوخت فسیلی هستند؛ و این روند تا زمانی ادامه خواهد یافت که اقتصاد سرمایه داری جهانی مبتنی بر سوخت های فسیلی موجود است.

مساله این جا است که افراد نیستند که تصمیم می گیرند چه سیاستی در مورد بحران محیط زیست باید اتخاذ کرد. این یک سیستم جهانی است که  افراد را “انتخاب” و “خذف” می کند و “تعلیم” می دهد. سیستم سرمایه داری اراده و خواست خود را از طریق افراد به جامعه انسانی تحمیل می کند و اگر این افراد بر خلاف این ارده عمل کنند به راحتی تعویض می شودند.

کافی است برای درک این موضوع به نمودار زیر نگاه کنید. نمودار۲ نشان می دهد که از زمان کاپ اول در سال ۱۹۹۴ (که در برلین برگزار شد) تا به حال، مقدار تولید گازهای گلخانه ای نه تنها کاهش نیافته، حتا ثابت هم نمانده بلکه افزایش یافته است. نمودار زیر مقدار تولید دی اکسید کربن را در زمان هر کنفرانس کاپ نشان می دهد.[۲]

نمودار ۲ مقدارتولید دی اکسید کربن در اتمسفر از سال ۱۹۶۰ تا ۲۰۲۳

میزبان و رییس کنفرانس جهانی آب و هوا ی دوبی، احمد الجابر بود. وی وزیر «صنعت و فناوری پیشرفته» امارات متحده عربی و مدیرعامل گروه شرکت ملی نفت ابوظبی است. چند روز قبل از آغاز کنفرانس، مدارکی فاش شد که نشان می داد وی طرح هایی برای افزایش فروش نفت و پیدا کردن مشتریان جدید در زمان برگزاری کنفرانس دارد. آن ها مدیر یک شرکت بزرگ نفتی را رییس کنفرانسی کرده اند که ادعا می شود قصد کاهش استفاده از سوخت های فسیلی را دارد. بعضی این عمل را فساد می نامند؛ اما بیایید مساله را کمی عمیق تر بررسی کنیم. دلیل انتخاب الجابر فقط و فقط به خاطر این است که سیستم سرمایه داری امپریالیستی، تسلط کاملی  بر تمامی ۲۸ کنفرانس  کاپ داشته است و دارد. مساله، فقط این نیست که دول امپریالیستی با آمریکا در صدر اولین تولید کننده گازهای گلخانه ای در جو هستند (نمودار ۳)

نمودار۳ مقدارتولید دی اکسید کربن کشورهای صنعتی در سال ۱۸۵۰

یا این که آمریکا بزرگ ترین تولید کننده نفت و گاز در جهان است و رکورد تولید جدیدی را در سال جاری ثبت کرده است، یا این که  نماینده  آمریکا جان کری،  یکی از محکم ترین و قاطع ترین حامیان قرار دادن الجابر در مسئولیت ریاست کنفرانس بود؛ مساله این است که قدرت های امپریالیست (در راس آن ها، ایالات متحده آمریکا)، قدرت خود را به طور فعال برای حفظ سوزاندن سوخت های فسیلی در هسته اقتصاد جهانی به کار می گیرند.

نمودار ۴ مقدارکل تولید دی اکسید کربن توسط هر کشورهای صنعتی از سال ۱۸۵۰ تا ۲۰۲۱

محقق کمونیست، ریموند لوتا در مقاله پنجاه سال پس از نخستین روز زمین: تاملاتی بر فجایع ناشی از نظام سرمایه داری-امپریالیسم(۳) می نویسد: «چیزی به نام “وابستگی به مسیر” وجود دارد: سرمایه های فراوانی به سوخت فسیلی گره خورده اند چرا که سوخت­های فسیلی، ارزان و قابل دسترس هستند؛ و همچنین تولید مبتنی بر سوخت فسیلی برای عملکرد سودآور سیستم سرمایه­داری-امپریالیسم جهانی، اساسی است؛ از جمله برای زنجیره های عرضۀ جهانی آن که دارای شالوده «کثیف» (مبتنی بر سوخت فسیلی) هستند. خارج از صنعت انرژی، صنعت اتومبیل سازی به تولید وسایل نقلیه ای با سوخت بنزینی و با موتورهای احتراق داخلی ادامه می دهد و بودجه های تحقیق و زیرساخت های صنعت تولید ماشین و حمل و نقل متکی بر سوخت فسیلی به قوت باقی هستند. خودِ “مسیر” تولیدیِ مبتنی بر سوخت فسیلی، به طور خودکار وابستگی به سوخت فسیلی را مرتبا بازتولید می کند. با توسعه عظیم تولید نفت و گاز طبیعی از طریق شکست هیدرولیکی (و با هزینه های تاسیساتی سرمایه ثابت هنگفت) این مساله بیشتر تقویت شده است.»

حالا شاید سوال شود که این کنفرانس ها برای چه هستند؟

هدف این کنفرانس ها اساسا دو چیز است. یکم، در زمانی که سیستم سرمایه امپریالیستی سیاره را به سمت فاجعه می برد طبقات حاکمه و مجریان سیستم هم با واقعیت خطرناک مساله تغییرات اقلیمی و عواقب آن مواجه شده و متوجه آن هستند و می خواهند راه حلی برای آن بیابند. در نتیجه چنین کنفرانس هایی تشکیل می دهند تا با رقبا به توافقاتی برسند که روند تغییرات را کنترل یا تعدیل کنند. اما در چهارچوب این سیستم، نمی توانند به راه حل برسند. در نتیجه، چنین کنفرانس هایی درنهایت به اجرای نمایشی برای عموم  با قول و قرارهای پوچ و تعهداتی غیر الزام آور برای مهار گرمایش زمین تبدیل می شوند. به خاطر داشته باشید که اساسی ترین اقداماتی که باید در حال حاضر برای جلوگیری از فاجعه آب و هوایی انجام شود، کاهش فوریوگسترده تولید سوخت فسیلی و حرکت به سمت حذف کامل آن در اسرع وقت است. اما نمی توانند این اقدام را در کاپ ۲۸ قرار دهند چون مانع گردش سودآور سرمایه است. آن ها تمام سعی خود را در ایجاد این توهم می کنند که این سیستم جهانی امپریالیستی و نهادهایش می توانند محیط زیست را از نابودی نجات دهند. هدفشان این است که با ایجاد این توهم، بخشی از معترضین محیط زیست را در کریدورهای کنفرانس ها فرسوده و نابود کنند و برخی را هم با رشوه بخرند و جزو ماشین تبلیغاتی خود کنند.

توجه کنید بحث در مورد نیت خوب و یا بد افراد نیست بلکه صحبت در مورد مکانیسم هایی است که این سیستم توسط آنها، انسان ها را در خود جذب می کند. شما هیچ وقت نمی توانید یک سیستم سیاسی اجتماعی اقتصادی  را از درون تغییر دهید، اگر سعی کنید یا بیرون انداخته می شوید و یا یاد می گیرید که برای بقا در درون سیستم خود را تغییر دهید.

باب آوا کیان بدرستی می  گوید : “اگرشما سعی کنید دموکرات‌ها را تبدیل به چیزی کنید که نیستند، و هرگز نخواهند شد، در نهایت شما، بیشتر شبیه به آن دموکرات‌ها خواهید شد. “ (۴)

 دوم، این کنفرانس ها عرصه هایی هستند که در آن قدرت های بزرگ امپریالیستی، مانند ایالات متحده، چین و امپریالیست های اروپای غربی از سیاست های آب و هوایی برای رقابت با یکدیگر برای منافع جهانی شان استفاده می کنند و از قدرت مالی و تکنولوژیکی خود برای دیکته شرایط برای چگونگی انطباق کشورها ی تحت سلطه جنوب جهانی با بحران شتاب دهنده استفاده می کنند.

 باب آواکیان، تاکید می کند: «این سیستم و کسانی که بر آن حکومت می کنند، قادر به انجام توسعه اقتصادی نیستند که پاسخگوی نیازهای مردم باشد، آن ها تعادل را با استفاده از آینده نسل های دیگر و نابودی محیط زیست برقرار می کنند. آن ها به تنوع غنی زمین و گوناگونی انواع ، به گنجینه های موجود در آن اهمیت نمی دهند، مگر این که زمانی و جایی بتوانند این را به سود خود تبدیل کنند… این انسان ها برای کره زمین،  نگهبانان مناسبی نیستند.»

 تنها راه خروج از این سیستم دهشتناک، رفتن به سوی یک سیستم بنیادا متفاوت است. سیستمی که پایه های اقتصاد آن بر رفع نیازهای مردم است و کسب سود در فرماندهی آن قرار ندارد. فقط چنین سیستمی می تواند راه را برای متوقف کردن نابودی محیط زیست باز کند: یک سیستم سوسیالیستی اساسا جدید و کاملا متفاوت که از طریق یک انقلاب کمونیستی واقعی به ثمر برسد.

ما ازهمه مردم می خواهیم که به این مطالب عمیقا بپردازند. ما با خطر بود و نبود روبه رو هستیم . نابودی نسل بشر… پیام ما این است که یک دنیای کاملا متفاوت، ممکن است و ما باید فورا برای آن آماده شویم و مبارزه کنیم و از همین حالا باید شروع کنیم.

پیش نویس پیشنهادی قانون اساسی جمهوری سوسیالیستی نوین در ایران نوشته شده توسط حزب ما به این هم می پردازد که یک جامعه سوسیالیستی انقلابی چگونه می تواند به وضعیت اضطراری زیست محیطی رسیدگی کند.( ضمیمه)

در اقتصاد و توسعه اقتصادی در جمهوری سوسیالیستی نوین ایران، سیستم مالکیت همگانی پایه اقتصاد سوسیالیستی جدید است. یک اقتصاد کاملا متفاوت برای پاسخگویی به نیازهای اساسی و خدمت به  منافع درازمدت مردم.

با اقتصاد سوسیالیستی نوین، همه تضمین اشتغال خواهند داشت، و مردم دیگر مجبور نخواهند شد که برای زنده ماندن به قیمت نابودی جسم و روح خودشان و نابودی محیط زیست برای ثروتمندتر کردن انگل های سرمایه داری کار کنند. فناوری و سایر وسایل برای ایجاد ثروت به مالکیت مشترک جامعه تبدیل می شود. انسان ها از نظر مادی و همچنین فکری و فرهنگی به طور مداوم متحول می شوند تا تحول انقلابی جامعه نوین و کل جهان را با هدف نهایی رهایی همه بشریت پیش ببرند.

 اقتصاد دولت سوسیالیستی نوین بر اساس زنجیره های تامین جهانی بهره برداری و غارت منابع سیاره عمل نخواهد کرد و

توجه سیستماتیک و مداوم به توسعه اقتصاد بر اساس محیط زیست پایدار وجود خواهد داشت.

 ایده ها و پیشنهادات توده های مردم به عنوان یک منبع مهم در برنامه ریزی و توسعه اقتصاد سوسیالیستی استفاده خواهد شد. پتانسیل خلاقانه مردم که اغلب تحت این سیستم سرمایه داری امپریالیسم، خفه می شود برای کمک به اهداف رهایی بخش آزاد خواهد شد.

شرایط کنونی جها ن بسیار بحرانی است. دیر یا زود همه ما مجبوربه انتخاب خواهیم شد، کره زمین آن چنان در حال تغییر است که دانشمندان را وحشت زده کرده است. سیستم سرمایه داری اصلاح شدنی نیست باید نابود شود و حزب ما برای انجام این انقلاب در ایران، برنامه دارد (۴) ، نقشه راه (استراتژی)(۵) دارد. پیش نویس پیشنهادی «قانون اساسی جمهوری سوسیالیستی نوین ایران»، مختصات کلی و کارکردهای جامعه آینده را به دقت طرح کرده است.(۶) فقط برای ایجاد چنین جامعه ای باید جنگید و نه چیزی کمتر. وقت تنگ است وانقلاب نیاز به میلیون ها انسان مصمم و آگاه دارد. در این راه به حزب ما بپیوندید.

پانوشت:

1. گازهای گلخانه ای، گازهای خاصی هستند که در جو  زمین هستند (مهم ترین ان ها بخار آب، دی اکسید کربن، اکسید نیتروژن، متان و ازون). کارکرد آن ها شبیه یک پتو است و موجب می شوند زمین، انرژی ارسالی از خورشید را در خود نگه دارد، اگر گازهای گلخانه ای در زمین نبودند، دمای متوسط زمین ۱۸– می بود و زندگی به این شکل در کره زمین شکل نمی گرفت. اما با شروع انقلاب صنعتی و گسترش سرمایه داری ( نمودار۲) طی دویست سال گذشته، استفاده از سوخت های فسیلی، و فعالیت های صنعتی، غلظت گازهای گلخانه ای را بیشتر و بیشتر کرده است، چیزی که موجب گرم تر شدن کره زمین شده است.
2. ۲۰۲۳ state of the climate report: Entering uncharted territory | BioScience | Oxford Academic (oup.com)
3. پنجاه سال پس از نخستین روز زمین: تاملاتی بر فجایع ناشی از نظام سرمایه داری-امپریالیسم | حزب کمونیست ایران (م ل م) (cpimlm.org)

4. Basics- Bob Avakian
5. مانیفست و برنامه انقلاب کمونیستی در ایران(org)
6. استراتژی راه انقلاب در ایران | حزب کمونیست ایران (م ل م) (cpimlm.org)
7. قانون اساسی جمهوری سوسیالیستی نوین ایران | حزب کمونیست ایران (م ل م) (cpimlm.org)

ضمیمه

گزیده ای از پیش نویس پیشنهادی «قانون اساسی جمهوری سوسیالیستی نوین ایران» در باره محیط زیست:

 استقرار این دولت، گام مهمی در ممانعت از نابودی مهیبی است که بود و نبود کرۀ زمین به آن گره خورده است. استقرار این دولت، ما را قادر و متعهد می کند به طور قاطع و اضطراری با خطر بزرگی که بشریت و دیگر انواع جانوری و گیاهی و اکوسیستم‏ها را تهدید می‏کند، مقابله کنیم. دولت سوسیالیستی نوین، درگام اول، هرگونه اکتشاف شرکت های نفتی و گازی بین المللی را متوقف خواهد کرد و اکتشاف برای برآوردن نیازهای داخلی، بر اساس ترمیم محیط زیست انجام خواهد گرفت و این بزرگ ترین خدمت مشخص و ویژه به متوقف کردن بزرگ ترین عامل تغییرات اقلیمی در جهان (یعنی، اقتصاد متکی بر سوخت های فسیلی) است. دولت سوسیالیستی نوین از دانشمندان، کارکنان و تشکلات فعال در عرصۀ محیط زیست، حمایت خواهد کرد و همکاری آنان با دانشمندان و نهادهای مشابه در جهان را تسهیل خواهد کرد. دولت، خلاقیت، انرژی و دانش توده‏های مردم که ستون فقرات این جمهوری‏اند را برمی انگیزد تا همراه با دولت به طور اضطراری به این معضل، پاسخ دهند. به روش های گوناگون دانشمندان و توده‏های مردم از هر بخش جامعه و از هر نقطۀ جهان را گرد هم خواهد آورد تا مشترکا این مبارزه را پیش برده و بر موانعی که کارکرد سرمایه‏داری و عملکرد امپریالیست‏ها و دولت‏های ارتجاعی دیگر در این راه ایجاد می ‏کنند، چیره شوند.

 آلودگی هوا در ایران تبدیل به یک سلاح کشتار جمعی شده است. دولت نوین با این معضل به طور اضطراری و فوری مقابله خواهد کرد و هم زمان برنامه ریزی اقتصادی مرکزی، ناظر بر مقابلۀ پایه ای و ریشه ای با این معضل خواهد بود. گسست از ساختارهای کلان شهری و ایجاد شهرها و شهرک های نوین سوسیالیستی و اشتراکی، با هدف تامین زیست سالم و در عین حال تعاون فعال توده های مردم، محور این راه حل رادیکال است. معضل دیگری که با ایجاد شهرهای نوین تخفیف خواهد یافت، حفاظت از مردم در مقابل تهاجم هوایی و زمینی نیروهای امپریالیستی خواهد بود. همۀ این اقدامات در گروی نابود کردن مالکیت خصوصی بر ابزار تولید و اقتصاد سرمایه داری است که با هدف تولید سود، بر سر راه خود همه چیز از جمله زیست بوم بشر را قربانی می کند.   

[۱] https://doi.org/10.1038/s43017-023-00406-z. 

[۲] Carbon Dioxide versus COP conferences Scripts Institution of Oceanography. NOAA Global Monitoring Laboratory.